Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1929, Síða 27

ÍÐUNN
Dularful) fyrirbrigði í fornritum vorum.
349
kom inn dyrnar ; hann gnaefði ofarlega við rjáfrinu, snýr at skálanum,
ok lagði handleggina upp á þvertréit ok gaegðist inn yfir skálann. Eigi
lét bóndi heyra til sín, því at honum þótti ærit um, er hann heyrði,
hvat um var úti. Greltir lá kyrr ok hrærði sik hvergi. Glárnr sá at
hrúga nökkr lá í setinu, ok réðst nú innar eftir skálanum ok þreif
í feldinn stundarfast. Gretlir spyrndi í stokkinn ok gekk því hvergi.
Glámr hnykti í annat sinn miklu fastara, ok bifaðist hvergi feldrinn.
I þriðja sinn þreif hann í með báðum höndum svá fast, at hann
rétti Gretti upp ór setinu; kiptu nú í sundur feldinum í millum
sín. Glámr leit á slitrit, er hann helf á ok undraðist mjök hverr
svá fast myndi togast við hann; ok í því hljóp Grettir undir hendr
honum ok þreif um hann miðjan, ok spenti á honum hrygginn sem
faslast gat hann, ok ætlaði hann, at Glámr skyldi kikna við; enn
þrællinn lagði at handleggjum Grettis svá fast, at hann hörfaði
allr fyrir orku sakir. Fór Grettir þá undan í yms setin. Gengu þá
frá stokkarnir, ok alt brotnaði þat sem fyrir varð. Vildi Glámr
leita út, en Grettir færði við fætr, hvar sem hann mátti, enn þó
gat Glámr dregit hann fram ór skálanum; áttu þeir þá allharða
sókn, því at þrællinn ætlaði at koma honunv út ór bænum; enn
svá ilt sem var at eiga við Glám inni, þá sá Grettir, at þó var
verra at fást við hann úti, ok því braust hann í mót af öllu afli
at fara út. Glámr færðist í aukana ok knepti hann at sér, er þeir
kvámu í anddyrit; ok er Grettir sér, at hann fekk eigi við spornat,
hefir hann alt eitt atriðit, at hann hleypr sem fastast í fang þræln-
um ok spyrnir báðum fótum í jarðfastan stein, er stóð í dyrunum.
Við þessu bjóst þrællinn eigi; hann hafði þá togazt við at draga
Gretti at sér, ok því kiknaði Glámr á bak aftr, ok rauk öfugr út
á dyrnar, svá at herðarnar námu upp dyrit, ok rjáfrit gekk í
sundr, bæði viðirnir ok þekjan frerin; féll svá opinn ok öfugr út
ór húsunum, enn Grettir á hann ofan. Tunglskin var mikit úti ok
gluggaþykn; hratt stundum fyrir, enn stundum dró frá. Nú í því
er Glámr féll, rak skýit frá tunglinu, enn Glámr hvesli augun upp
í móti, ok svá hefir Grettir sagl sjálfr, at þá eina sýn hafi hann
sét svá, at honum brygði við. Þá sigaði svá at honum af öllu
saman, nvæði ok því, er hann sá at Glámr gaul sínum sjónum
harðlega, at hann gat eigi brugðit saxinu, ok lá nálega í milli
heims ok lveljar. Enn því var meiri ófagnaðarkraftr með Glámi
enn flestum öðrum aftrgöngum, at hann mælti þá á þessa Ieið:
i.Mikif kapp hefir þú á lagit, Grettir", sagði hann, „at finna mik,