Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1929, Qupperneq 34

356
Fiðlarinn við Kóngsins Nýjatorg.
ÍÐUNN
jóla og nýárs og fór að búa uppi í sveit; hann varð
víst öllum gestum þessa kaffihúss harmdauði.
En fiðlarinn er þarna enn, og hann er einhver sú
mesta gersemi, sem eg pekki. Raunar þekki eg manninn
lítið persónulega, en það gildir einu í þessu sambandi.
Hann segist munu fara í vor, og eg er steinhissa á
greiðasalanum að sleppa honum fyrir nokkura muni. Eg
vona, að þar sé ekkert uggvænlegt á bak við, því að
fiðlarinn er allra skikkanlegasti maður og auk þess
harðgiftur. Ætli það sé ekki þetta sama gamla: gestirnir
vilja fá nýja menn, og á knæpum hljóta gestirnir að ráða.
Einn af kunningjum mínum þekkir fiðlarann við Kóngs-
ins Nýjatorg. Þeir eru meira að segja perluvinir. En
það er ekki undarlegt, því að báðir eru mennirnir söng-
elskir og söngfróðir. Kunningi minn etur stundum mat
sinn og drekkur bjór eftir einhverju hljóðfalli, sem eng-
inn heyrir nema hann sjálfur, og hann smíðar einatt
heil tónverk eða raddsetur gömul þjóðlög á nóttunni,
þegar eg og aðrir menn sofa.
Annars kvað hann lesa efnafræði, og svo mikið er
víst, að allan Iiðlangan daginn stendur hann upp á end-
ann úti á fjöllistaskólanum við Silfurtorg og lifir þar og
hrærist í banvænu lofti, sem mundi sennilega steindrepa
alla venjulega menn á nokkurum sekúndum. Eg veit til
þess, að hann hefir gengið með nokkur korn af ein-
hverju dufti í vestisvasa sínum, og hann segir glottandi,
að það muni líklega nægja til þess, að sálga öllum toll-
heimtumönnum og bersyndugum, ef laglega væri á haldið.
Síðan eg heyrði þetta, hefi eg aldrei þorað að úthella
hjarta mínu fyrir honum. Eg hefi stundum meira að
segja varizt allra frétta, ef við höfum verið tveir einir
saman. En fiðlarinn við Kóngsins Nýjatorg sagði honum
um daginn ævisögu sína — og lifir þó enn.