Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1929, Síða 38

360
Fiðlarinn við Kóngsins Nýjatorg.
IÐUNN
andspænis mér. í gættinni stóð lítill, gnúpleitur ístru-
belgur. Annað munnvikið á honum skagaði langt út í
kinnina, og í því dinglaði pervisin reykjarpípa. Maður
þessi staðnæmdist eitt andartak í gættinni og skimaði
hvössum, blóðhlaupnum augum um salinn. — í fyrsta
sinn á ævi minni sat eg andspænis greiðasalanum, hinum
dularfulla, ósýnilega velgerðarmanni mínum. Hann horfði
öðru auganu brosandi til gesta sinna, en hinu ógnandi
á fiðlarann. Síðan hvarf hann öfugur inn í afhýsi sitt,
og hurðin luktist aftur.
— — — Hljómsveitin hættir snöggvast að spila. I
skjótri svipan gerbreytist umhverfið. í staðinn fyrir Vor-
kveðju Grieg’s og Nocturne Chopin’s hljómar brakandi
jazzkliður um salinn. Hnéfiðlan er horfin, en í stað
hennar er komið geysimikið látúnshorn, hringvafið um
háls hnéfiðlarans. í stað kyrrlátra burgeisa, sem rabba
saman yfir bjór — og kampavínsglösum, sést iðandi kös
af rjóðu danzandi fólki.
— Fiðlaranum leiðist þetta. Hann er nú einu sinm
svona gerður. Auk þess þverneitar hann að spila Píla'
grímskórið úr Tannhauser og Dauða Asu fyrir danzi.
Vertu sæll, fiðlari, og hafðu þökk fyrir að láta mið
gleyma um stund kuldanum og hríðargarðinum útl-
Almanakið segir, að bráðum komi vorið sjálft, þrátt fy*‘,r
allt. Þá átt þú að fara héðan. Þú veizt ekki hvert, en
þú kvíðir engu. Auðvitað hlýturðu að fara, því að gestirnu'
vilja fá nýja menn, og á knæpum hljóta gestirnir að ráða-
Sigurður Skúlason.