Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1929, Blaðsíða 66

388
Ungir rithöfundar.
ÍÐUNN
miklum erfiðismunum, ötullegri ástundun og rækilegri
þjálfun hæfileikanna. Náðargáfan er fjörugt ímyndunarafl
og magnað hugmyndaflug, sem sterklegu taumhaldi
verður að ná á, en þetta er að eins skilyrði frjósams
höfundskapar og þar næst atorka og starfsemi. Höfund-
skapurinn sjálfur er að eins kunnátta og tamið listfengi,
þótt frumatriði þess séu stundum að allmiklu leyti með-
fædd, um meðferð máls og hugmynda og þar með rit-
list í þröngri merkingu, gerð og niðurskipun bókstafa,
kunnátta í máli þjóðarinnar í sýnilegum búningi. Höfund-
skapurinn er íþrótt, andríkið gáfa; gáfan er á flugstig,
en íþróttin tornumin. Það er því engin furða, þótt nokkur
missmíði og vansmíði væru á fyrstu bók Halldórs, er
kom út að honum seytján ára gömlum (»Barn náttúr-
unnar«, 1919). Þó mátti þar þegar sjá, að nýstárlegt
höfundarefni var á ferðinni, en taumleysi skáldnáttúrti
Halldórs gerði honum nú sama gagn, sem hættur úti-
náttúrunnar gera piltunum úr Öræfunum að dómi vísinda-
mannsins. Ómild gagnrýnin kendi honum að gera betur.
I næstu bók Halldórs, er kom út að honum liðlega
tvítugum fjórum árum seinna (»Nokkrar smásögur4,
1923), koma rithöfundar-hæfileikar hans og einkenni skýr-
ara í ljós, enda hefir þá bráðlæti æskumannsins um að
koma sér fljótt áfram verið farið að brá af honum, o9
hann hafði þá farið utan, en fátt þroskar menn hraðar,
þá, er þroska eru færir að taka andlega, en utanfarir
með kynningu af margbreyttu og misjöfnu lífi og Ys'
mikilli starfsemi menningarþjóðanna, og missa ekki Or-
æfin neins í um gildi sitt fyrir það. Þau geta eins fYrir
því síðar glætt andríki háskólakennara, sem ungir hafa
notið þessara kynna. En enn þá betur njóta sín höf-
undarhæfileikar Halldórs í þriðju bðk hans, er kom
ári síðar (»(Jndir Helgahnúk«, 1924), því að í henni