Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1929, Blaðsíða 67

IÐUNN
Ungir íithöfundar.
389
hefir hann víða náð svo mállugu valdi á viðfangsefni
sínu, að af ber. Það hlýtur að vera hverjum manni, sem
smekkur hans er ekki steinrunninn af hleypidómum, unun
að lesa þá bók eða að minsta kosti marga kafla hennar;
svo snjallar eru margar lýsingar þar á umhverfi, atburð-
urn og innra lífi sögufólksins og slíkt nýjabragð er að
málinu sums staðar, stíl og framsetningu.
Svo sem nauðsynlegt er fyrir mann, sem er að læra
til höfundskapar, hefir Halldór leitað kynna af margvís-
iegum efnum, og er þá eðlilega margt, sem heillar næma
æskumannssál, að minsta kosti um stundarsakir, ekki
sízt það, sem hefir mikilfenglegt ytra byrði. Af slíkum
rótum er það vísast runnið, að Halldór tekur um þessar
mundir kaþólska trú. Slík hugarfarsbreyting lætur ekki
penna höfundar í friði, sízt, ef utanaðkomandi tilefni
skapar einnig sérstaka hvöt, og slíkt henti Halldór. I
hinni frægu bók sinni, »Bréfi til Láru«, er út kom í
árslok 1924, hafði Þórbergur Þórðarson otað blikandi
brandi sínum allóþyrmilega að hinu mikla nátttrölli kvöld-
landanna, kaþólskri kirkju, og greip þá Halldór þegar
vopn sín til varnar þessu átrúnaðargoði sínu og skrifaði
í svipan og gaf út í byrjun næsta árs varnarrit fyrir
kaþólsku kirkjuna (»Kaþólsk viðhorf«, 1925), og verður
því ekki neitað, að fimlega er þar haldið uppi vörninni,
svo óhægt sem hlýtur að vera í varnaraðstöðu fyrir
slíkan málstað, ef honum er haslaður völlur á sviði
skynseminnar.
Með þessum ritsmíðum hafði Halldór þegar vakið á
sér athygli allra bókmentalega hugsandi manna hér á
landi, þótt misjafnir væru dómarnir um hann og skiftar
skoðanir um, hvað úr honum ætlaði að verða, en með
næsta riti sínu, er kom út að honum hálfþrítugum (»Vef-
arinn mikli frá Kasmír«, 1927), fer hann eldi um land-
25
löunn XIII.
V