Kirkjuritið - 01.04.1944, Qupperneq 18

136
Benjamín Kristjánsson:
Apríl-Mai.
hinum jarðnesku. Fannst oddvitum kommúnismans
þessvegna kirkjan og kristindómurinn véra sérstaklega
á bandi auðvaldsins og lögðu á liana óslökkvandi hatur.
Og það er venjulegast auðveldara að fá menn til að
finna sárt til líkamlegra þarfa en andlegra. Allir skilja
það, ef þeir eru svangir og klæðlausir, og sjálf viðhalds-
livöl lífsins knýr þá til að klóra í bakkann. En hitt finna
menn síður, þótt sálin sé fálæk og tötrum klædd. Það
er þvi auðvelít að æsa hungraðan mann til ofheldis-
verka og létt verk að innræta honum hatur til allra, sem
lionum er talin trú um, að standi í vegi fyrir stundar-
hagsmunum hans. Eins er það greiðari leið að æsa upp
í mönnum frumstæðar og eigingjarnar livaíir en að
leiða þá á veg sjálfsfórnar og mannkærleika. Þessi fé-
lagsmálaþróun hefir því markvist unnið að þvi til sið-
ustu tíma að revna að útrýma kristindóminum og telja
fylgjendum sínum trú um, að hann sé ekkert aníiað en
hjátrú og hleypidómur, sem notaður væri sem vopn i
hönduin valdhafanna gegn uppreist þeirra, sem máttar-
minni eru.
Þannig hefir straumur tímans hvarvetna horið hugi
manna hurt frá trúarbrögðunum. Fjöldi manna er
kristindóminum heinlínis fráhverfur, en ennþá fleiri
eru þó hinir, sem hirðulausir eru með öllu um kristin-
dóminn, annaðhvort al' því, að þeim finnst lifið hér á
jörðu veita sér ærna fullnægju í hráð, og þeir eru önn-
um kafnir við að njóta þess, eða þá að einn hugsar um
akur sinn og annar um kaupska]) sinn, eins og i dæmi-
sögunni stendur, og þeim fiiinst þeir ekki hafa tíma
til annara hluta. Loks eru alimargir, sem ekki geict trú-
að, þótt þeir fegnir vildu. ÖII rás heimsins sýnist þeim
vitna gegn því, að nokkur Guð, og þá allra sízl mis-
kunnsamur Guð, geti verið lil og látið þau ósköp gerast,
sem iðulega dynja yfir heimshyggðina.