Kirkjuritið - 01.04.1944, Síða 33

Kirkjuritið.
Elliheimilið í Skjaldarvik.
151
að þeir fóru á undan, sem nú eru, einn af öðrum, að leggja frá sér
vinnutækin, af því að dagur er að kvöldi kominn. Hvar sem þeir
voru settir í lífinu, hvort sem hlutverk þeirra sýndist stórt eða
smátt í heimsins augum, eyddist orka þeirra í vora þjónustu. Með
einhverjum hætti bjuggu þeir í haginn fyrir eftirtímann, gáfu hon-
um arð uppskerunnar, ávöxtinn af andlegri iðju sinni og arðinn
af verkum handa sinna.
Þetta veit ég, að oss öllum er í rauninni ljóst, þegar um er
hugsað. Og sérstaklega eru það augljós sannindi hverjum þeim,
sem man sína nánustu í hópi gamla fólksins, annað hvort lífa
eða liðna. Þá dylst oss tæplega, hvað vér skuldum, ef ástríkur
taðir eða elskandi móðir sjálfra vor á í hlut. Fer þó tíðum svo,
að einnig sú skuld gleymist, eða er af vanefnum goldin, og getur
bar að vísu margt annað ráðið en ræktarleysi. Hitt er vitað, að
flestum er fátt eða ekkert ljúfara en að viðurkenna það, sem
beir í þesus efni eiga að þakka. Mörgum verður t. d. móðurelski
an ímynd alls hins bezta, sem lífið á til.
..Því hvað er ástar og hróðrar dís, og hvað er engill úr Paradís
hjá góðri og göfugri móður?“, eins og þjóðskáldið kvað.
En samt hefir mörg útslitin og örvasa móðir lent á vonarvöl
vegna þess, að hún átti engan að, ekki ættingja, sem gátu lið-
SInn.t henni, ekki þjóðfélag, sem þekkir skyldur sínar gagnvart
beim, sem erfiðað höfðu langa æfi, en þveyttir 0g leiðlúnir þörfn-
uðust hvíldar í vinnulok.
Og þó hefur á síðustu tímum orðið hér mikil breyting á. Mann-
uðlegri löggjöf Ijær nú elzlu kynslóðinni nokkurt fulltingi og
tryggir henni betra hlut en áður. Og er þó engan veginn enn
sem skyldi. Þeir, sem hafa erfiðað, eiga enn ekki næga stoð í oss,
sem g-engnir erum inn í vinnu þeirra. Ég hugsa í því sambandi
01 kirkjunnar. Árum saman hefur alltaf öðru hverju mátt lesa
a fundarboðum hinna mörgu kirkjulegu móta: Kirkjan og æskan,
en ég man ekki til að þar stæði oft: Kirkjan og gamla fólkiði
Engu ag síður veit ég, að það á margt sitt öruggasta athvarf, sitt
bezta skjól, einmitt hjá honum, sem sagði: „Komið til mín, allir
bé*'. sem erfiði og þunga eruð hlaðnir, og ég mun veita yður
hvíld“. Gamla fólkið veit í sannleika, hvað það þýðir að hallai
breyttu höfði í Drottins skaut. Gleðiboðskapur kirkjunnar er því
°ftast lifandi veruleiki — lífsreynsla.
Kristin kirkja þarf að vinna æskuna fyrir málstað sinn, þar
6r l’jéðarhamingjan sjálf í veði. En hún má ekki gleyma þeim,
«em voru málstaðnum trúir. Og væntanlega fer aldrei svo, þó að
rujan sé þess vanmegnug að framkvæma á eigin hönd þær ytri
uuibaetur, sem sem hér er vissulega þörf, ef vel væri. Minnast má