Kirkjuritið - 01.04.1944, Qupperneq 48

166
Þorgnýr GuÖinundsson:
Apríl-Maí.
hefir aldrei verið hylltur af fjöldanum. En liann er
konungur í ríki sínu, reitnum, sem hann mældi sjálf-
ur. Hann öfundar engan. Við hvern mundi hann vilja
skipta?
Óðum líður að leikslokum. Spurningarnar þyrpast í
hugann. Hvað hefi ég öðlazt? Hver er árangurinn af
öllu minu erfiði? Er liann ekki aðeins hnýttar hendur,
grá iiár, bogið bak? Þetta flýgur honum í huga, er
hann gerir upp sinn eigin reikning. Mundi hann ekki
helzt vilja slá striki yfir það allt, ef það gæli þá horfið
i djúp gleymsku og þagnar? Nei, hann gerir það ekki,
þvi að liann gafst aldrei upp. Hann stuðlaði að því að
láta tvö strá vaxa þar, sem áður óx eitt. „Og manninn
skal kenna við verk hans“. —
Það er morgunn, fagur morgunn. Bóndinn liefur ris-
ið árla úr rekkju. Hann þarf svo margt að vinna. Hann
á stóran akur. Hann Iítur yfir hann, er hann fer til
vinnu sinnar og blótar illgresinu, sem fær að vaxa þar
óáreitt. Hann þarf öðrum hnöppum að hneppa, finnst
lionum, og hefur gefizt upp við þann skæða óvin, sem
ásækir akurinn hans. Þetta er ljótur hlettur, og helzt
vildi hann ekki þurfa að koma þar nærri. Bóndanum
verður að sönnu ekki horið það á brýn, að liann sé
iðjulaus. Hann vinnur og verður að gera það. Svo kem-
ur hann heim að kveldi, óánægður við allt og alla. Hann
hreytir ónotum í börnin og er önugur við konuna. Hann
á ekki nóga samúð með börnunum og skortir skilning
á starfi liennar, sem heima vinnur alla daga. Þau hafa
að vísu nóg að bíta og brenna, en það vantar samt mik-
ið í heimilið. Það er þar kalt andrúmsloft og óhollt.
Heimili granna hans hefur annan hlæ. Vinnan hrífur
Iiann. Morgunstundin er fögur, og' honum er ljúft að
starfa stutta stund i garðinum sínum. Iiver einasta arfa-
kló er eyðilögð. Það þarf að hlúa að plöntunum, sem
hafa nýlega vaknað til lifsins, og eru nú í örum vexti.
Þetta var lika gert i gær. Þessvegna er hann líka fljót-