Kirkjuritið - 01.04.1944, Qupperneq 52

170
Pétur Ingjaldsson:
Apríl-Maí.
af því að minnast þess, á live margvíslegan liátt þer
getið séð, að foreldrar yðar hafa vakað yfir velfei’ð
yðar.
Þér minnizt allra þeirra hollu ráðlegginga, allrar
þeirrar hlýju í viðmóti, alls þess mikla umburðarlyndis,
er yður hefir verið sýnt við margskonar tækifæri í
lífi yðar.
Þér munið, hve oft móðir yðar huggaði yður, er vðar
öra barnslund kom tárum til að renna niður vanga yðar.
Alstaðar þar, sem hugsanir yðar líða yfir liðin ár,
finnið þér ótal dæmi um góðar stundir, er voru gefnar
sökum elsku yðar nánustu.
Þegar þér svo standið á alvarlegum tímamótum í líf-
inu og eruð að ganga inn í nýtt tímabil, sem á eftir að
leiða í ljós, hversu vel þér viljið ávaxta pund yðar, þá
ber mér og yður að líta lil framtíðarinnar.
1 lífi yðar er nú að hefjast það tímabil, sem ávallt er
talið fegurst á mannsæfinni, árin, sem þér eruð hvorki
fullorðið fólk né börn, heklur lifið í skjóli foreldra yð-
ar sem uppvaxandi menn ok konur.
Og þessi ár eru sannarlega eigi þau vandaminnstu,
það er einmitt á þeim, er liver hugsandi einstaklingur
leggur grundvöllinn að framtíð s'inni, köllun sinni í
lífinu.
En þau liafa líka stundum orðið þannig, að liægt hef-
ir verið að segja:
„Þess bera menn sár um æfilöng ár, er aðeins var
stundar hlátur".
Því er það eigi svo langt frá vegi, er sagan segir, að
elzta lærdómskver hefjist á þessari setningu:
„Tveir eru vegir, annar til lifs, liinn til dauða; mikill
er munurinn á þessum tveim vegum“.
Þannig skilgreindu fyrri tiðar menn lífsferil manns-
ins, og svo gerum vér enn i dag.
Auðnuveginn viljum vér allir ganga, og bezt gengur
oss ávallt að feta hann, þegar trúin er lifandi í sálum