Kirkjuritið - 01.05.1965, Qupperneq 6

244
KIHKJURITID
Hebreabréfið nefnir þreytu. Hún gelur liaft ýmsar orsakir
og komið fram með mörgu móti. Hún þarf ekki að stafa af
starfi og erfiði og liefur ekki alltaf ytri orsakir. Og menn geta
orðið „lémagna á sálu sinni“ þótt þeir geri sér þess ekki grein,
sáttir við smáu tökin og liægláta þróun aftur á bak.
Gamall prestur, sem horfði um öxl yfir langt líf, sagði: „1
mörg ár reyndi ég að flytja fagnaðarboðin beilögu. Oft fannst
mér sárt, livað menn voru tregir að lilusta. En nú er mér sárast
að vita það, að þetta varð mér með tímanum ekkert verulega
sárt“.
Háar sýnir, sem leysast upp og hverfa í rökkva uppgjafar
og liversdagsleiks, veikja en styrkja ekki, lama í stað þess að
lyfta, sljóvga en lífga ekki.
Þá er illa komið, þegar stóru kröfurnar bafa misst liljóm og
þunga, þegar konungsorðin gerast slitin, kunnugleg, þegar
broddarnir eru brotnir og ilmurinn farinn.
Prestsskapur vor allra varð annar en vér þráðum og eygðum
á liæstu og lielgustu stundum. Ýmislegt varð öðruvísi í ytri
efnum en draumar bentu til. Svo verður í lífi allra manna.
Slíkt er lítilvægt í þessu sambandi, smámunir, þegar vér liugs-
um um bilið milli þess, sem vér ættum að vera og vildum vera,
og liins, sem vér erum.
Það sem ég lief verið að segja liér, eru e. t. v. of sjálfsagðir
lilutir til þess að eiga nokkurt erindi við neinn. Mér eru þeir
ekki sjálfsagðir. Það færi ég mér til afsökunar. Hin postullegu
orð, sem ég las, liafa talað til mín. Þar er ekki aðeins nefnd
byrði, beldur líka synd, viðloðandi synd.
Hvað er að lijá mér og þér?
Nefnum það réttu nafni, liispurslaust: Synd.
Hvers vegna er lijartað kalt, þegar það ætti að brenna?
Hví eru augun sljó, þegar alls staðar blasir og gín við liróp-
andi þörf mannslijartans fyrir hjálp þess Drottins, sem Iiefur
kallað oss?
Hví erum vér ekki samstíga og samtaka, livers vegna er bin
eina trú og sameiginlega mark ekki nægilega mikið til þess að
yfirskyggja alll persónulegt, allt, sem er lítilmannlegt og lágt?
Viðloðandi synd. Horfumst í augu við það. Játum það liver
fyrir öðrum. Já, játum bver fyrir öðrum. Eða skyldi það ekki