Kirkjuritið - 01.05.1965, Page 51

KIItKJUItlTlÐ
289
syndinni og syndafallinu, og austurlenzk trúarbrögð reyndu að
skýra það með syndafalli í æðra lieimi en mannanna og töldu
það þaðan komið inn í mannlieiminn fyrir freisting (sbr. synda-
fallssögu gl.t.). En öll sú kenning er engin lausn á hinni myrku
hlið tilverunnar. Hún færir aðeins örðugleikann til, en leysir
hann ekki. Hér er ekki tími né tækifæri til að fara út í þá
vandaspurning. Eitt er víst, að einmitt liið illa í tilverunni og
tnanneðlinu verður til þess að liið góða kemur betur í Ijós. Ef
til vill er liið illa nauðsynlegt sem mótsetning hins góða, og
vera má að það sé einn þátturinn í því að framþróa og fram-
knýja liið góða. Þótt oss stundum ofhjóði hin dökka lilið til-
verunnar og allt liið illa í lífinu, þá liefir ef til vill guði verið
omáttugt að skapa betri heim en þennan. Hver veit nema þreng-
tngarleiðin sé eina leiðin, sem fær sé til fullkomnunar? Margt
hendir á, að annan veg getum vér mennirnir ekki þroskast til
siðferðilegrar fullkomnunar og sælu.
En nú kem ég að því, er ég legg mesta áherzluna á. Yér
þekkjum manneðlið í fylling sinni. Yér liöfum séð guðsmynd-
tna ósaurgaða af syndinni. Jesús liefir lifað á þessari jörð. Og
þegar vér lítum á liann, þá skiljum vér að sál veraldarinnar
°ða alheimsins, faðirinn sjálfur, lilýtur að vera eins góður og
hann. Hann sagði: Ég fer til föðurins og faðirinn er mér meiri.
Éf eðli föðurins birtist í honum, þá getur liið illa eða liin dökka
hlið lífisins ekki verið ein hliðin á höfundi tilverunnar. Og þá
er það aðeins liið góða í manneðlinu, se|m er guðs ættar og ber
v°tt um eðli guðs. Um það ættum vér öll að geta orðið á eitt
J1iál sátt, liverja skýringu sem vér svo aðhyllumst á hinu illa:
hvort sem þú rekur það til syndafallsins, eða skoðar það nauð-
synlega mótsetningu liins góða eða þú telur það í eðli mann-
auna, arf kominn um langar og dimniar leiðir frá forfeðrum
Otannkynsins og því leyfar dýrseðlisins í mönnunum. Og lítum
1111 aftur á liið bezta í manneðlinu.
Ekkert er dásamlegra í alheiminum en kærleiki þeirrar konu
sein elskar. Vér vinnum ekki til þess kærleika, enginn af oss.
hhigsaðu um hið þolinmóða göfuglyndi móður þinnar eða
hina þolgóðu tryggð konunnar, sem elskar, eða liið ljúfa við-
m°t litla barnsins, og í því sérðu nokkuð það, sem livorki allir
19