Kirkjuritið - 01.05.1965, Side 76

314
KIRKJURITIÐ
striti? Er það annað en bölvun, sem beygir bakið og gerir
menn sl jóa af þreytu og erfiði? Og gætum vér ekki unnið svo
ótalmargt gott, ef vér þyrftum ekki að eyða allri þessari orku
í það eitt að viðlialda lífinu?
Vissulega gætum vér það. En vér gætnm líka gert mikið illt.
Og undra víða sjáum vér þess merki, þar sem menn þurfa ekki
að eyða nema litluin tíina í að vinna fyrir lífsnauðsynjum,
að sá tími sem afgangs verður, er illa notaður.
StarfiS cr nauSsynlcgt
Starfið er ekki óblessun. Það agar oss og er mikill kennari.
Hefðiim vér orðið sælli eða vitrari með því að dvelja í Paradís
iðjuleysisins? Þessu má svara með því að veita atbygli þeiin
þjóðum, sem lítið þurfa á sig að leggja til að bafa til hnífs
og skeiðar. Þær (ijóðir suniar bafa aldrei vitkast. Hins vegar
liefnr menningunni yfirleitt miðað lengra áfram þar sem
menn Iiafa þurft að hafa nokkuð fyrir lífinu. Neyðin kennir
naktri konu að spinna. Vinnan vitkar menn og siðar. Hún gefur
þeim mark og mið. Hún eflir sálarkraftana. Þeir sem ekkert
þurfa fyrir b'finu að liafa, verða eins og skepnurnar, sem bíta
gras í haganum.
Sálfra’Singarnir ng Kirka
f Ódysseifskviðu er sagt frá norninni Kirku, er In •eytti mönn-
um þeim, er komu á fund bennar í svín, og gerði þá að skepn-
um. Ódysseifur undi því ekki að þannig væri farið með félaga
sína. Hann gekk á fund gyðjunnar með nakið sverð og neyddi
Iiana til að lireyta aftur liinum flaðrandi búpeningi í menn.
Sálarfræðingar núlímans bugsa sér það Iielzt, að menn séu
sálarlausir og að þeir séu fyrst og fremst skepnnr. Og í sam-
ræmi við þá skoðun eru kröfur margra manna til lífsins eink-
um Jiær að liafa nóg að bíta og brenna. Sumir lialda í einlægni,
að allur vandi bins mannlega h'fs yrði leystur með því að liafa
nóg að eta. Ef Guð befði lialdið Jietta, mundi bann aldrei liafa
rekið vora fyrstu foreldra út úr Paradís. Ef Kristur liefði trú-
að Jiessu, numdi liann aldrei liafa svarað freistaranum eins og