Kirkjuritið - 01.10.1972, Blaðsíða 15

kcemi fyrir allt (Detta starf. Þar var
a-rn.k. allt reiknað eftir œva fornu
Verðlagi.
4
Maður er nefndur Kjartan Jóhannes-
s°n. Mér er í barnsminni, hver Ijómi
stafaði af nafni hans í Landssveit.
^9 só hann einnig við Skarðskirkju.
^lann spilaði í kirkjunni a.m.k. ó
^esíu hótíðum og cefði kórinn. —
"Hann Kjartan," sagði kórfólkið, og
Það lá mikið í þeim orðum. — Ég
Sa, að maðurinn var ákaflega svip-
fríður og virðulegur, eins og vera
þar- Þeir voru þannig prestarnir báð-
',r' feðga rnir í Fellsmúla. Það hafði
e9 séð, þegar gamli séra Ófeigur
tak mig tali austur í heiði. Og ein-
þver tiginn virðuleiki var yfir séra
^agnari í stólnum. Kjartan var svo
a® auki kenndur við Stóra-Núp. Þann
® mátti vel sjá frá Heysholti í
fjarskanum. Það var stór staður,
V|ssi ég, þótt ekki vœri mér Ijóst
Vers vegna.
Svo var það mörgum árum síðar,
a® Kjartan kom að Torfastöðum til
þess að œfa kirkjukór. Þá hafði hann
' tv° áratugi fengist við að bœta
'rkjusöng á Suðurlandi, sennilega
eimsótt flesta kóra sunnan jökla.
ann hlaut að vera orðinn lúinn af
l 1 sTarfi. En viti menn: Heimsókn
ans varð viðburður eins og allir
áfðu vœnzt. Hann lék svo lystilega
a Hljóðfcerið, að allir urðu að syngja
Sem bezt þeir kunnu. Hann var ekkert
nema þolinmœðin, umburðarlyndið
°9 góðviljinn. Aldrei var bilbug á
°nurn að finna, jafnvel þótt brúnin
Vngdist dálítið á stundum. í glað-
vœrðinni var hann glaðastur allra og
mestur œringi. Á milli œfinga, sem
vitanlega fóru fram að kvöldi og
jafnvel nóttum, eins og títt er, var
fróðleikur og bezta skemmtun að
rœða við hann. Víða hafði hann far-
ið og mörgum manni hafði hann
kynnzt, jafnt presíum sem öðrum.
Það bar einnig við, að hann dró
eitthvað skringilegt og skemmtiiegt
úr pússi sínu til að sýna, og œvin-
lega voru þá einhverjar sögur með.
Það var cnginn hversdagur í kring-
um hanri.
Engin tök eru á að gera hér fulla
grein fyrir öllu söngmálastarfi Kjart-
ans. Ótal margir eru þeir, sem hann
hefur kennt að leika á orgel eða
harmóníum, m.a. kenndi hann kenn-
aranemum í tvo vetur. Organleikari
var hann við Fríkirkjuna í Reykjavík
í 7 ár á undan Páli Isólfssyni, við
Fríkirkjuna í Hafnarfirði í 5 ár, við
Stóra-Núpskirkju líklega ein 40 ár,
við Skarðskirkju á Landi a.m.k. ára-
tug. Þannig mœtti lengur telja.
Stundum verða mót gamals og nýs
með kyndugum hœtti. Síðsumars
1963 efndi söngmálastjóri, dr. Róbert
A. Ottósson, til námskeiðs fyrir söng-
stjóra og organista í Skálholti. Það
var i raun og sannleika þó nokkur
viðburður: fyrsti vísir menntaseturs í
Skálholti, frá þvi að skóli var þar
niður lagður í lok átjándu aldar. Auk
þess var söngmálastjóri nokkuð nýr
af nálinni, en þegar orðið Ijóst, að
honum fylgdu einnig ný veður. Nám-
skeiðið skyldi hefjast síðdegis 29.
ágúst. Söngmálastjóri hafði beðið
sóknarprest að ávarpa þátttakendur
við setningu. En rétt í þann mund,
205