Kirkjuritið - 01.10.1972, Blaðsíða 72

ir vígslubiskup Skálholts aldrei. Hvað
messusönginn sjálfan snertir, þá er
hann aðeins lítið sýnishorn af þeirri
tónmennt Vesturkirkjunnar, sem
kennd er við Gregoríus páfa hinn
mikla. Hér eru aðeins farin örfá fet
á mikilli víðáttu. Þótt gregoríanskur
kirkjusöngur sé mikill að vöxtum, þá
býr hann yfir tilbeiðslu í hverjum
tóni. Það er ekki sérálit mitt, heldur
samhljóma dómur allra þeirra, sem
nenna að leggja það á sig að lœra
Gregorslag og iðka það i eigin tiI-
beiðslu.
Síra Sigurði hefur, þegar til heildar
er litið, tekizt vel með valið á messu-
söngvunum við föstu liðina, þar eð
i heild eru þeir með blœ Grallarans.
Þá er það sérlega lofsvert, að í bók-
inni skuli sýnt, hvernig Gregorslag er
transpónerað og melismum fœkkað.
Það kemur sér vel fyrir byrjendur.
Þeim er syllabiskur söngur mun auð-
veldari, nema því aðeins, að þeir
séu hraðlœsir á nótur. (Sjá t.d. prœ-
fazíurnar á bls. XIV og XVIII. Sú
fyrri er transpóneruð).
Grallarinn er merkilegra plagg i
kirkjulegum tónbókmenntum en
margur vill vera láta. Söngur hans
er afskaplega vakur, þannig a^
sama lag getur rambað á milli t°n'
tegunda. Dœmi um það er Intróítus
bókarinnar, en hann er einmitt tek-
inn af Grallaranum. Hann er rnixo-
lydiskur með frygisku upphafi. Þann-
ig virðist Gregorslag hafa tekið sma
sérstöku stefnu á íslandi. Sú stað'
reynd œtti að vera Grallaranum n
lofs en ekki lasts. Yfir honum ei
þjóðlegur blœr og þýður, en einnig
alþjóðlegur, þar sem í honum birtist
islenzk grein af Gregorssöng.
Ég hygg það með ráðum gert hja
vigslubiskupi Skálholts að velja la9'
in í messubókina með þeim hcetti/
sem hann gerir, að velja í hana |S
lenzk lög, sem þó hafa upphaf
og rót í söngarfi hinnar almennu
kristni.
Heila hafi hann þökkina fyrir fr0(V&
takið. Megi honum enn auðnast a
auðga litúrgiskar bókmenntir |S
lenzkrar kristni.
— Sigfús J. Árnason, Miklabce
Hvað syngja skuli
------Guð hann gefi, að vér kynnum með hjartans þeli og sannri viðurkenningu
vorrar samvizku sem oftast þá ágœtu sálma og lofsöngva með höndum að hafa,
bœði innan kirkju og utan, en þó sérdeilis í kirkjusöfnuðinum og lœrum að
skynja það, að vér stöndum þar í Guðs og hans heilagra engla augliti. Og
hversu oss varðar þar um miklu, að gjöra þvílíka Guðs þjónustu af hjartans
auðmýkt og sönnu lítillœti í kristilegum einfaldleika, svo vor bœn og þakkar-
gjörð, hymnar og lofsöngvar megi Guði þóknast og vera kristilegri kirkju og
þeirri heilögu embœttisgjörð til prýði og virðingar.-------
— Úr formála Odds Einarssonar, biskups, sjá bls. 230.
262