Kirkjuritið - 01.10.1972, Blaðsíða 42

Confessionum, cap. VII. Að á þeim
dögum, sem Justina móðir Velentini-
ani ofsótti kristilega trú, og kristnir
menn voru oftar vakandi og biðjandi
en þeir voru vanir, þá lét S. Ambros-
ius kirkjusöfnuðinn 1 borginni Medio-
lano venjast að syngja sálma og
lofsöngva. Síðan tóku menn þann sið
upp annars staðar (en þó tíðkaðist
það miklu fyrr í Austurálfunni sem
fyrr er sagt), hvað skilja má af orðum
Plinii í einu sendibréfi, sem hann
hefir sjálfur skrifað til Trajano keis-
ara, þar svo stendur, að þeir hinir
kristnu séu vanir að syngja sínum
Christo nokkra morgunsálma. En Jó-
hannes evangelista var á lífi allt til
daga Trajano, hvar út af augljóst er,
að sálmarnir hafa tíðkast þegar á
dögum postulanna, þó það hafi þá
ekki gengið svo almennt sem nú hjá
oss. Því að Augustinus skrifar og einn-
ig, Lib. II. Retractationum, að nokkur
maður Hilarius að nafni hafi í alla
staði, hvar hann kunni, vondslega
óvirt og lastað þann siðvana, sem
á þeim tímum byrjaðist í borginni
Charthagine, að hymnarnir voru hafð-
ir fyrir altarinu úr sálmabókinni, ann-
að hvert eftir það offrað var, ellegar
á meðan því var útdeilt, sem fólkið
hafði offrað et ct. Þessum sama Hilar-
io segist Augustinus hafa andsvarað
(það er) skrifað á móti honum eftir
bón og skipan brœðranna. Tertullian-
us skrifar í sinni bók Apologetico, að
hinir kristnu hafi skemmt sér á þeim
dögum, dagliga fyrir og eftir máltíð
með guðlegum lofsöngvum og sálm-
um et ct.
Svo má af öllu þessu ráða, bœði
af Ijósum orðum S. Páls og af guð-
hrœddra lœrifeðra bókum, að menn
mega vel hafa sálmana og syngia
þá í kristilegri kirkju eigi síður en
Moses tjaldbúð og Salomonis musterl<
þó Christur hafi ekki skipað það ser
deilis í Nýja Testamentinu.
í þriðja lagi liggur oss á að gaLim
gœfa, hvert hóf og sfylling oss ber
að hafa á vorum söng í sjálfurn
kirkjunum og hverja meining vér e|9
um að hafa þar með. Það skula^1
vér lœra af þessum eftirfy lgían
reglum. Fyrst, að enginn meini svo,
menn forþéni sér eður öðrum Gu
náð eður syndanna fyrirgefning ^
slíkum söngvum, svo sem biskupar
og munkar hafa kennt í páfadómin
um og héldu að þeir mundu m'K
gott af Guði forskulda, bœði fyr'r
sig og aðra með sínum messunn'
sálmasöng og öðrum lestrum og f'^0^
gjörðum og kepptist þvi við hver
syngja og lesa sem mest hann konnl
svo sem vœri öll Guðs dýrkan
þjónustugjörð þar undir komin.
Annað, að menn syngi ekki
a11s mismunar hvað, sem fyrir ver
eða það, sem sérhvern lystir e
sínum eiginlegum þótta, heldur P
ynnilegustu, útvöldustu og hjartnc6^
ustu sálma, sem af kristilegu yfirva
verða boðnir og tilskikkaðir, sem r®
samhljóða eru Guðs Orði, eður í ^
Orði eru grundvallaðir og Þa®an,grj
dregnir með réttum rökum og 9° ^
undirstöðu og að menn forleggi a
annað, það sem annað hvort er ^
skilmerkilegt ellegar meir hindrar
kefur guðlegar hugsanir og ^ ^
hjartans girnd til bœnarinnar en Þa^
örfi eður uppveki mannsins hjarta
hugskot þar til.
232