Kirkjuritið - 01.10.1972, Blaðsíða 95

Vínkanna
^egar altarisgöngur eru fjölmennar,
þarf meira vín en kemst ! kaleikinn.
^v' er venja að hafa annað ílót
^eð víni á altarinu. Venjulegar flösk-
Ur hafa alltaf þótt sóma sér illa
u altari. Því hefur alltaf verið haft
sérstakt ílát fyrir þetta, og er það
Tieð ýmsu móti. Áður tíðkaðist mest
hafa glœrar flöskur eða könnur
°9 þá stundum mynstraðar tákn-
rnyndum, t.d. vínviði. í seinni tíð
eru það oft könnur. Um aldamót var
fariö ag flytja inn danskar könnur,
svartar, með gylltum krossi á ann-
arr' hlið. Þœr eru ekki fallegar og
^afa það eitt sér til ágœtis að minna
e^ki á neina aðra notkun. Á síðustu
arum hafa komið fram silfurkönnur,
sem hafa þann kost að vera vand-
að'r gripir. Hins vegar skortir þœr
Venjulega þau sérkenni, sem slíkum
^ut hœfir og geta því stundum
|J"nnt á kaffikönnur eða venjulegar
0rðkönnur. Þegar á allt er litið,
v|rðast glcerar glerflöskur eða könnur
e'nna beztar, einkum, ef þœr eru
Prýddar táknum.
Állt frá frumkristni hefur það ver-
1 regla að blanda vínið vatni um
e'ð og það er látið í kaleikinn. Er
Sa siður enn ríkjandi um mestan
uta kristninnar. Þá voru tvœr könn-
Ur hafðar, önnur fyrir vínið, hin fyrir
v°tnið. Mörg rök hníga að því, að
rett vœri að taka þann sið upp aftur.
®C|kstursjárn
^ forna var það siður að baka
j rau® til sakramentisins í hverri sókn.
austurkirkjunni var það gert í kirkj-
fytir messu og er sums staðar
svo enn. Hér á landi áttu allar
kirkjur bakstursjárn til að baka þetta
brauð, og var það víða gert fram
á 19. öld og e.t.v. lengur á stöku
stað. Járn þessi voru smíðuð eins
og eldtengur í smiðju nema á
tangarkjaftinn voru festar plötur, sem
féllu saman líkt og vöflujárn utan
um deigið. Síðan var plötunum hald-
ið yfir eldi unz brauðið var bakað.
Nú eru notuð við þetta bakstursjárn,
sem hituð eru með rafmagni. Er brauð
þetta nú innflutt og selt við mjög
háu verði.
Bœkur
Bcekur þœr, sem prestur þarf að nota
við messuna, verður hann að taka
þangað með sér. Þœr eru: Biblía og
messubók eða handbók og e.t.v.
sálmabók. Aðrar bœkur eiga ekki
að vera á altari, og ekki á að geyma
þar neina bók milli þess að messað
er. Eftir messuna á að taka af altari
allt nema kross og tvo kertastjaka.
Blóm
Sá erlendi siður að skreyta altari
með blómum, hefur gert vart við
sig hér. Engin skreyting er samboðn-
ari helgidóminum en blóm. Eigi að
síður er altarið ekki staðurinn fyrir
þau. Þar eiga engir hlutir að vera
nema það, er nota þarf við hina
helgu máltíð. Ekkert má draga úr
því hlutverki altarisins að vera borð
Drottins. Blóm mega því ekki vera
á því, heldur hjá því. Réttmœtt er að
sjá fyrir aðstöðu til þess háttar skreyt-
ingar, svo að ekki þurfi að grípa
til altarisins sjálfs fyrir stundarpunt.
— (Frh. í nœsta hefti)
285