Kirkjuritið - 01.10.1972, Blaðsíða 28
218
og gengið um þögla grunna, þó heyf'
ir maður tíðum hvíslað í hinu sól-
heita, hellenska logni orðum, sem
penni þessa manns festi á blað handa
þeim vinum og andlegu börnum, sem
hann eignaðist þar. Og yfir hvíta
marmarahlöðin líða myndir, sem hug-
ur laðar fram.
Ég stóð þar á torginu forna, sem
Páll var frammi fyrir Gallíon land-
stjóra. Ég sá í huganum hið marglh0
mannlíf þessarar auðugu borgar. Ég
horfði upp til háborgarinnar, sem
gnœfir yfir og ber við himin sjálfaH-
Þar uppi var eitt hið mesta og glcest-
asta hof, helgað Afrodítu, einn hinnö
frábœru ávaxta listrœnnar gáfu, en
um leið umgjörð um dýrkun, sem
fól í sér dýpstu niðurlœgingu mann-
eskjunnar. En þetta virki grískrar
heiðni hefur ekki verið árennilegt a
að sjá, þegar það stóð fyrir augum
Páls í allri sinni prakt.
Hvernig gat einum litlum Gyðing1
komið til hugar að leggja til atlög1'
hér?
Þessi spurning leitaði oft á, bceð'
í Korintu og í Aþenu.
Ég hef átt dýrmœtt sálufélag
suma þá, sem settu spakan skáldskap
og skáldlega speki á bœkur forðum
daga suður þar og mœltu fegurst
á tignustu tungu Evrópu. En það v°r
Páll, sem alltaf var nœstur mér, þessl
langferðamaður austan úr Júðalandh
sem hripaði niður nokkur bréf á hlaup-
um, orðsendingar, afgreiddar með
hraði af sérstökum tilefnum, án nokk-
urs þanka í þá átt, að hann vcerl
með bréfagerðum annað að gera en
að svara kalli oq þörf hverfuls augna"
bliks.
Á