Kirkjuritið - 01.10.1972, Blaðsíða 83

Sendi þeim auk þess þjáningar og
QHs konar mótlœti, til þess að þeir
skyldu I eita hans og treysta honum.
^átt fyrir það hlaupa þeir frá hon-
Urn til mannanna, ýmist Egyptalands
Assýríu, loks einnig til djöfuls-
IQs/ og er mikið um þá hjáguða-
^ýrkun skrifað hjá sama spámanni
°9 í Konungabókunum. Þannig fara
e'nnig a||ir heilagir hrœsnarar að
®nn, þegar þá hendir eitthvað. Þeir
h'Via ekki til Guðs, heldur flýja frá
°num og fyrir honum, hugsa um
Þao eitt, hvernig þeir geti losnað
Ur vandrœðunum sjálfir eða með
hlQip manna, og œtla sig þó guð-
rcedda menn og láta telja sig það.
ll. Þetta er skoðun Páls, víða þar
Sern hann leggur svo mikið upp úr
rUr|ni, að hann segir: ,,Hinn réttláti
lifa fyrir trú," og trúin er það,
ern veldur því, að hann er talinn
rettlátur fyrir Guði. Sé því réttlœtið
9ið í trú, er Ijóst, að hún ein upp-
L^)'r all boðorð og gjörir öll verk
r.eirra réttlát, úr því að enginn er
^^átur nema hann haldi öll boð-
Guðs. Hins vegar geta verkin
,n9an réttlœtt fyrir Guði án trúar-
ar- Og hinn heilagi postuli hafnar
Vefki
stöf,
°9
ekk
te|
unum og vegsamar trúna svo há-
Urn, að sumum grömdust orð hans
s°gðu: „Jœja, þá gjörum vér
ert gott verk framar." En hann
Ur þá
villta og óvitra.
vOn
'ns fer enn, þegar vér höfnum á
Og UlTl, ^agum hinum miklu, glœstu
að Sk^'nan^i verkum án allrar trúar,
Qð ,r se9Ía' Þeir ei9' aðeins
þvj trua °g ekki gjöra neitt gott.
ver|<a^ menn kalla nú á dögum það
fyrsta boðorðs að syngja, lesa,
leika á orgel, messa, halda óttusöng,
kveldsöng og aðrar tíðir, gefa til
kirkna og altara og skreyta þau,
safna klukkum, djásnum, klœðum,
skarti og fjársjóðum, ferðast til Róma-
borgar og til dýrlinga. Síðan, þegar
vér beygjum oss í skrúða, föllum
á kné, biðjum eftir talnabandi og
Saltaranum og gjörum allt þetta ekki
fyrir hjáguði, heldur fyrir hinum heil-
aga krossi Guðs eða helgum mynd-
um hans, köllum vér þetta að „heiðra
Guð", „tilbiðja" og ,hafa ekki aðra
guði" samkvœmt fyrsta boðorði, en
allt þetta geta okrarar, hórkarlar og
alls konar syndarar gjört og gjöra
daglega.
Jœja, sé allt þetta gjört með
þeirri trú, að vér séum sannfœrðir
um, að Guð hafi þóknun á því öllu,
er það lofsvert, ekki af þeirra dygð,
heldur vegna slíkrar trúar, sem met-
ur öll verk jöfn, eins og áður er
sagt. En ef vér erum í vafa um það
eða ekki sannfœrðir um það, að
Guð sé oss hollur og hafi þóknun
á oss, eða gjörumst svo djarfir að
œtla, að vér getum þóknast honum
með verkunum og samkvœmt þeim,
er það tóm blekking: Þá er Guð
tignaður hið ytra, hið innra gjörir
maðurinn sjálfan sig að hjáguði. Það
er orsökin til þess, að ég hef svo
oft talað gegn viðhöfn, skarti og
mergð slíkra verka og hafnað þeim.
Því að augljóst er, að þetta er ekki
aðeins gjört í vafa eða án þessarar
trúar, heldur að ekki er einn af þús-
und, sem setur ekki traust sitt á það
að öðlast hylli Guðs með því og
verða á undan náð hans og gjörir
þannig úr því markaðsvöru. Það get-
273