Kirkjuritið - 01.10.1972, Blaðsíða 26

hann formaður þess. Á ótrúlega stutt-
um tíma hafði honum tekizt að koma
skipulagi á kirkjusönginn í landinu
og virkja fylkingu áhugafólks innan
kirkjunnar til messusöngs og kirkju-
kóramóta. Hann eignaðist samstarfs-
menn úti á landsbyggðinni, organ-
istana, og lagði þeim verkefni í hend-
ur til að vinna að.
Þannig liðu ár brautryðjandans í
starfinu, og hann lagði sig allan
fram. Hann vann hlífðarlaust. Kirkju-
söngurinn var hans hjartans mál.
Eiginkona hans, frú Guðbjörg Birkis,
stóð honum við hlið og studdi hann
af miklum dugnaði og var honum
samhent. Það var Sigurði Birkis ó-
metanlegt.
Sigurður Birkis var Ijúfur og hjarta-
hlýr maður. Hann var glaðvœr og
fundvís á allt það jákvœða. í hópi
vina var hann jafnan hrókur alls
fagnaðar og hló af hjartans lyst og
kátínu, sem sló svo á gleðinnar
strengi, að maður hlaut að hrífaS
með. ' .
Sigurður Birkis var söngmálastjar'
þjóðkirkjunnar í 19 ár. Hann an
aðist 67 ára gamall á gamlársdað
1960. Herra Sigurbjörn Einarsson
biskup minntist hans á prestastefrH
árið eftir og þann fagra vitnisbar
vil ég gera að lokaorðum mínLirn
um þennan merka mann, einn hinn0
nýtustu sona kirkjunnar:
,,Það var öllum kirkjunnar mann
um gleðiefni, þegar hann á slnurn
tíma tók við nýstofnuðu emb®^1
söngmálastjóra, og hann olli eK^.
vonbrigðum. Áhugi hans á því sta
var með fádœmum og atorkan a
sama skapi, meðan kraftar hans varU
óskertir. Hann var einn hinn ljJjta
drengur, sem vér höfum þekkt,
gœtlega tœrt og opið heiði yfir sV'^
hans, hjartanleg, einlœg, barnsle9
gleði í starfi, sem örfaði og lyttn
Hvernig syngja skuli
------menn hafi ekki meir við sönginn en hóflegt er og sýni þar ei sína fordild
með margslungnum hljóðum, klinku nótum og annarri hljóðanna umbreytni, af
hverju það kemur, að hinir aðrir, sem hjá standa og til hlýða, geta orðin ekki
skilið, þó gjarnan vildu, vegna þess hreims, sem verður af slíkum hljóðum og
missöng. Nóturnar og tónarnir eiga að þéna orðunum, en orðin eru ekki gjörð
fyrir tónana.------
------Hér vil eg og svo alla fróma kirkjupresta og kennimenn áminnt og um-
beðið hafa, að þeir láti þá eina syngja þessa sálma í kirkjunni, sem þar hafa
góða hljóðgrein til, svo að sú heilög lofgjörð verði sem bezt vönduð og sé ekki
svo sem drukkinna manna hróp og kall eður hrinur, þá sitt syngur hver, hvað
meir horfir til Guðs vanœru og styggðar, en sannrar lofgjörðar í kristilegri sam-
kundu. — —
— Ur formála Odds Einarssonar, biskups, sjá bls. 230.
216