Kirkjuritið - 01.10.1972, Blaðsíða 30

g|öf i yður sumum, efi, hik og kvíði?
Hvers vegna?
Hann spyr til að vekja athygli ó
SÍNU „þess vegna", sínu litla en
merkingarríka „HÓSTE" hér í textan-
um. Tökum eftir því. Það tengir ó-
minningarorðin við grunninn, undir-
stöðu veruleikans. Veiztu ekki, hvað
hefur gerzt ! Jesú Kristi? Veiztu ekki,
hver hann er? Sá neisti, sem spratt
fram af dauðans klettavirki hinn fyrsta
páskadag, var upphaf að nýrri um-
sköpun alheims. Hið hulda, sterka,
eilífa líf er hér, Jesús Kristur hinn
upprisni, á sigurför. Hans orð mun
standa, hans ríki rísa, þótt allt riði,
fölni og falli, hann mun reisa sitt
eilífa musteri á rústum hins fallna
heims, þar sem Guð verður allt í
öllu. Það er ósegjanleg náð að vita
þetta og vera kallaður til vitnisburðar
um þennan veruleika.
Þess vegna, mínir elskuðu brœður,
verið fastir, óbifanlegir.
Það reynir á festu að vera merkis-
beri kristins dóms í dag, eins og
fyrrum ! Korintu. Það er ekki staða
fyrir þá, sem kjósa sér kosti eftir
hagrœði eða atlceti. Það er ekki staða
fyrir þá, sem þurfa að dansa eftir
hverri dœgurpipu eða elta hvern þoku-
strók. Það hentar ekki þeim, sem
gína við hverri flugu, hvort sem hún
berst úr austrœnum hulduhólum eða
kumlum íslenzkrar forneskju.
Að vera fastur, óbifanlegur, er ekki
sú stöðnun og einsýni, sem nóg er
af ! öllum áttum, flokkum og klíkum.
Ekki heldur það, að geta ekki breytt
um skoðun eða tekið ný mið út frá
breytilegum viðhorfum liðandi stund-
ar. Festan er fólgin í vakandi með-
vitund um óbifanlegan grunn eilífs
hjálprœðis, sem er Jesús Kristur, ein-
faldur trúnaður við hann. Hann held-
ur þér ekki ! böndum, hvorki hugsun
né vilja. Til frelsis frelsaði Kristur oss-
Og kenning Guðs kirkju, eins og hun
hefur í uppistöðum slnum mótazt við
tilbeiðslu aldanna og baráttu kyn-
slóðanna við niðurrifsöfl, leggur ekki
fjötra á þig. Það er þegar þú feMur
fyrir eigin hugdettum eða athugO'
lausum nútíðarslagorðum um kristin
kenningaratriði, að þú misbýður þvl
frelsi, sem þú átt ! Kristi og gengst
undir ok, ósamkynja ok með van-
trúuðum. Jesús segir: „Ef þér stand-
ið stöðugir ! orði mínu, þá eruð þer
sannarlega lœrisveinar mínir, og mun-
uð þekkja sannleikann og sannleik'
urinn mun gera yður frjálsa."
Stöðugur ! orði hans ! trúfesti vi^
þá brœður I fortíð og nútið, sern
dýpst hafa lotið honum og þesS
vegna skyggnzt dýpst inn ! hið fu^'
komna lögmál frelsisins — það e'
að vera fastur, óbifanlegur á grunnn
í órofa, innra sambandi við andann,
sem lífgar.
Mannlegt megin er veikt og va^'
Það vitum vér allir, þekkjum það a^
reynslu.
En það er betra að vera veikur
á öruggum grunni en stœltur á svik-
ulu svelli, sagði vitur prestur einu
sinni við skriftabarn.
Já, það er sannarlega betra að vercl
veikur og smár í fylgd hins eina
sanna en að vera sterkur og stor
! slíkri fylkingu, sem svíkur öll s!n heit-
Síauðugir ! verki Drottins.
220