Kirkjuritið - 01.10.1972, Blaðsíða 19

rQunar þegar verið svo margt um
að ég kann þar ekki um að
I.^a• Vona þó, að mér verði fyrir-
þótt ég geti þess, að hann
Vq f
°9 er minn organisti. Slík full-
Vrði
stuð
ln9 mun þó þurfa nokkurs rök-
nings.
I ^v° er mól með vexti, að Fríkirkjan
^Keykjavík var kirkja foreldra minna,
9Qr ég sleit barnsskónum, og þó
r ^áll organisti þeirrar kirkju. Hann
^un
^an
Vq j-
þ. e9 alltíður gestur í dómkirkjunni.
QQ voru þeir þar samtíða, dr. Póll
þ sera Bjarni. Mér er þess vegna
^ ' 9runlaust, að margnefndur Póll
,j^ ' VQldið því, að œ þykir mér mest
Q °r9els koma af öll um hljóðfœrum,
e9 hafa séð og heyrt fyrstan
na við orgel. Síðar, ó nómsórum,
9amli
°ngum hefur mér þótt Bach
1 rneiri en önnur tónskóld.
8
er mól að linni forspjalli þessu.
þQg Þv' farið ögn nœr efninu. —
von
er
a
^eð
sagt vér eigum kóralbók í
um. Og þar kemur til sögu söng-
^Qastjóri þjóðkirkjunnar, dr. Róbert
' 0ttósson.
^ er mesta róðgóta, hversu leiða
1 þann mann öðrum fyrir sjónir
Pmnti. Að vísu sést hann ósjaldan
. sprota sinn í Dísarhöl
r 'sak
h I
l sveit og kórnum Fílharmónlu,
o , nuttar eru sólumessur þýzkra
9 itQlskr^ ... ,
og g _ rQ meistara, Missa solemms
t>esSu s,'n^°n‘a Beethovens og annað
ar ^t. Þá brenna hjörtu og stríð-
rnii-ig11^01" ^1"0, — Þá er vald hans
Stundum reykir hann pípu
þeirri,
skólastjóri Jónsson vildi nefna
^ar stjórnar hann sinfóniskri
sína og syngur við hana líkt og
Bach. Sjaldan fellur honum verk úr
hendi, enda verður ekki afls vant,
því að hugurinn er mikill. Þó skiptir
hitt mestu, að vandað sé hvert verk.
Á hans bce eru vinna og list hið
sama. Á einu kvöldi sá ég hann
berja saman kór úr fremur smáum
efniviði til þess að syngja smágert
og viðkvcemt listaverk tónbókmennt-
anna. Aftur á móti var margra mán-
aða hörð og þrotlaus vinna að undir-
búa kór fyrir tvœr hátíðamessur I
Skálholti. Þá virtist ekkert fullkosta.
Stundum hafa risið himinháar brim-
öldur á œfingum I Skálholtskirkju,
stundum dottið á himnesk kyrrð eða
bllður blœr Guðs náðar hvlslað. —
Sá sami dr. Róbert hefur sézt hlaupa
eins og hrifið barn út um tún til
þess að hlusta á hófatak góðhests.
Og endar hér formáli.
209