Kirkjuritið - 01.10.1972, Blaðsíða 44

leggja þá sönglist, sem hinn helgi
Ambrosius hafði upp byrjað. Því hann
vissi vel, hvert gagn sálmasöngurinn
hafði honum gjört í fyrstu, þá hann
var nýlega snúinn til kristilegrar trúar
frá sinni villu. Því hann segir sitt
hjarta hafi svo hrœrzt og viknað við
sálmana, að hann hafi oft sungið
þá grátandi. Guð hann gefi, að vér
kynnum með hjartans þeli og sannri
viðurkenningu vorrar samvizku sem
oftast þá ágœtu sálma og lofsöngva
með höndum að hafa, bœði innan
kirkju og utan, en þó sérdeilis í kirkju-
söfnuðinum og lœrum að skynja það,
að vér stöndum þar í Guðs og hans
heilagra engla augliti. Og hversu oss
varðar þar um miklu, að gjöra því-
líka Guðs þjónustu af hjartans auð-
mýkt og sönnu lítillœti í kristilegum
einfaldleika, svo vor bœn og þakkar-
gjörð, hymnar og lofsöngvar megi
Guði þóknast og vera kristilegri kirkju
og þeirri heilögu embœttisgjörð til
prýði og virðingar, en oss sjálfum
til dagligrar aukningar í ást og kœr-
leika til vors himneska Föður. Hjálpi
oss þar til Guð blessaður Faðir með
sinni Heilags Anda náð fyrir Jesum
Christum. Amen.
Nú með því að eftir langa tví-
drœgni, sem hér verið hefir í vorum
kirkjusöfnuðum í íslandi um messu-
sálmana, svo sem oss er öllum kunn-
ugt, er nú með Guðs ráði og hans
náðar fulltingi svo langt komið, að
sá heiðarlegi maður, H. Guðbrandur
Thorláksson hefir getað fullkomnað
og endað þennan Grallara, sem vér
höfum eftir beðið, svo að hann er
nú prentaður á þann hátt, sem góðir
menn mega sjá, hvert verk aldrei
234
hefði framkvœmzt, ef djöfullinn hefði
mátt ráða, sá er mótstöðu veitir allrl
góðri og guðlegri skikkan og í allan
máta kappkostar að hindra allt gu®'
legt samþykki og kristilega eining-
einkum í þeim hlutum, sem þéna til
Guðs dýrðar og kristninni mega vero
til gagns og góða.
Og þó að það sé satt, að vér erum
ekki pligtugir né skuldbundnir ti
nokkurrar sérlegrar skikkanar eður
Ceremonyu, sem oss er ekki boðin og
bíföluð í Heilagri Skrift, þá samt líka
verður oss kennt f Heilagri Ritningu
það, að vér ekki skulum vera þver'
lyndir, einsinnaðir, svo sem þeir, et
ekki vilja öðrum hlýða, eður ekkert
láta sér líka né lynda nema það, sem
þeir sjálfir hafa vilja. Þar fyrir ligður
stór magt á, að vér verðum nú loks
ins allir í einu, og tökum réttileg0
þessum Guðs velgjörningi, að hann
hefur látið oss lifa þann dag, að su
herfilega tvídrœgni, sem hér til veri
hefir í kirkjunni má aftakast og ver
megum nú allir (ef vér annars viljurT1'
samhugaðir lofa og dýrka vorn himn'
eska Guð og Föður með einni röddu
og samhljóðandi lofsöngvum fyrir aHa
hans miskunn og velgjörninga.
Og uppá það, að eg ekki í nokk
urn máta standi fyrir þessari krist^
legri einingu, heldur sýni það, a
eg vildi gjarna vera með hinum fyrstu'
sem henni taka með fögnuði, hef e9
því samþykkur orðið að sami Gral
ari, sem H. Guðbrandur hefir nú a
þessu ári prenta látið, haldist e^|f
þennan dag svo vel um allt Skálholt5
stikti sem um Hólabiskupsdœmi. ^
allir þeir, sem mínu ráði vilja fyl9la'
haldi sig einfaldlega og samþykk'
i