Kirkjuritið - 01.10.1972, Blaðsíða 43

Þriðja, að ekki sé svo mikið haldið
sólmasöngsins í kirkjunni, að þar
fyrir gefist ekki nógur tími til predik-
Unarembœttis, heldur byrjar að þar
Se góður setningur og skammtur ó
hafður, hvað syngjast skal fyrir og
®^ir predikun eftir því, sem tímanum
nlýðir_
^iórða, að menn hafi ekki meir
v|ð sönginn en hóflegt er og sýni þar
sína fordild með margslungnum
i|oðum, klinku nótum og annarri
nóðanna umbreytni, af hverju það
ernur, að hinir aðrir, sem hjó standa
°9 til hlýða, geta orðin ekki skilið,
9iarnan vildu, vegna þess hreims,
Serr> verður af slíkum hljóðum og
^H'ssöng. Nóturnar og tónarnir eiga
þéna orðunum, en orðin eru ekki
9|orð fyrir tónana. Því er það vel
Sa9t af þeim gömlu:
non VOX, SED VOTUM,
N°N CORDULA MUSICA, SED VOX,
NON CLAMANS, SED AMANS,
CANTAT in aure dei.
Það er nœr þessarar meiningar:
Sön9list alls kann enginn,
óhjartgróinn skarta,
eða gjörast Guði, geðþekkt lof,
ó meðan
ástlaus ert, þótt Christo unnir
hljóðs af munni.
át hug beintóbágan, brjállaust
fylgja máli.
lát^^^' en9inn hugsa, að menn
1 þá ágcetu Musicam, þá sönglist,
at vér köllum discant, hver eð tíðk-
ast k’ -
|a sumum með öðru góðu bók-
námi, því að það er og ein Guðs
gáfa og hefir sína nytsemi, en annar
söngur þénar betur í kirkjusamkund-
unum vegna alþýðunnar.
Hér vil eg og svo alla fróma kirkju-
presta og kennimenn áminnt og um-
beðið hafa, að þeir láti þá eina
syngja þessa sálma í kirkjunni, sem
þar hafa góða hljóðagrein til, svo að
sú heilög lofgjörð verði sem bezt
vönduð og sé ekki svo sem drukk-
inna manna hróp og kall eður hrinur,
þá sitt syngur hver, hvað meir horfir
til Guðs vanceru og styggðar, en
sannrar lofgjörðar í kristilegri sam-
kundu.
í fimmta máta, þá skulu þeir, er
hjá standa og til hlýða, varast að
gefa meiri gœtur að hljóðunum, þeirra
er syngja, en að sjálfri andlegri mein-
ingu orðanna, hvað án efa verður
mörgum gálausum, einkum þeim fá-
vísu, sem nálega ekki fara til annars
í kirkjurnar, en að skemmta eyrum
sínum og heyra hver fegurst kann
að syngja. Heilagur Augustinus angr-
aðist við sjálfan sig mjög stórliga,
Lib. XX, Confess. cap. 33, þar hann
miskennir, að sig hafi þefta stundum
henf, að hann hafi meir hugsað um
sönginn sjálfan en um undirstöðu orð-
anna, og segist því oft hafa girnzt
það, þegar hann kom til sjálfs síns,
að sá siður vœri upptekinn, sem hinn
heilagi Athanasius hafði boðið að
haldast skyldi í Alexandria, því að
hann hafði þar svo skipað, að lesar-
inn skyldi ekki meir breyta sínum
hljóðum í messunni en svo, að hans
raust vceri líkari lesandi manns hljóð-
um en nokkurs söngvara et cf. En þó
í öðru vildi Augustinus ekki láta for-
233