Kirkjuritið - 01.10.1972, Blaðsíða 29

Ég veit ekki annað furðulegra úr
9nskri sögu en þennan gest, þennan
Éraðboða, sem rétt tyllti niður fótum
1 Hellas, en lét eftir þau áhrif, að
enginn þarlendur maður markaði
^VPn spor. A.m.k. er það öruggt,
Korinta á engin minnismerki um
S|na fornfrœgu tilveru, sem jafnist á
V'Ö bréfin tvö frá Páli, og engir
andans tindar í Hellas náðu ofar en
og 15. kaflinn í fyrra bréfinu,
Sern hann sendi þangað og þar var
9eymt.
Einhvers staðar meðal rústanna er
9runnur hússins, þar sem Páll gisti,
Pegar Drottinn sagði við hann um
nátt í sýn. );óttastu eigi, heldur tala
°g þeg ekki, því að ég er með
^er ■ • ■ og ég á margt fólk í þessari
°rg." Pá|| hefur vœntanlega verið
Qnyggjufullur, þegar hann tók á sig
náð'r það kvöld. Hann hefur ekki
blindur á aðstœður, ekki geng-
j Þess dulinn, hvað hann var skelfi-
e9a smár i þessum mikla heimi, hvað
V|9staðan í sókn hans var á allan
j^annlegan mœlikvarða vonlaus. En
ann komst ekki undan röddinni, sem
jjogði: ,,Tala þú, þeg ekki, ég á þetta
K. Hann komst ekki frá því, sem
ynr hann bar í Tróas, þegar Evrópa
andan sundsins kallaði: ,,Kom yfir
Urn °g hjálpa oss. Það var Drottinn,
Sern bauð, það var hinn hjálparvana
^aáur, sem kallaði, óvitandi. Jesús,
Sern yar krossfestur fyrir fáum árum,
9 Páll hafði sjálfur ofsótt en síðan
Sl9razt af, var frelsari mannsins, hvort
S6rn Var Gyðingur eða grískur, hvort
^ern ^ann stóð á hœsta palli glœstra
u9smíða eða lá lami og smáður
SorPÍ og saur.
Þetta var sú staðreynd, sem yfir-
gnœfði allt, svo sterkur veruleiki, að
öll jarðnesk vegsemd bliknaði, og
allt myrkur varð bjart.
Frá Korintu hugsaði ég hingað. Og
síðustu orðin í óðnum mikla um upp-
risuna ! 15. kafla 1. Kor. komu í
hugann aftur og aftur: ,,Þess vegna,
mínir elskuðu brœður, verið fastir,
óbifanlegir, síauðugir í verki Drott-
ins, vitandi, að erfiði yðar er ekki
árangurslaust í Drottni."
Minir elskuðu brœður. Páll dylur
það ekki í bréfum sínum, að það eru
brestir í fari brœðranna í Korintu.
Hann skrifar um það af hispursleysi
og myndugleik, áminnir og ávítar.
Hann hefði miklu við það að bœta,
ef hann renndi augum yfir aldirnar
og allan veginn frá sínum dögum
til vorra. Fengi víst nóg um að hugsa,
þótt hann hefði ekki meira í taki
en vora tíð. Kannski yfrið nóg, þótt
hann fœrðist ekki annað í fang en
brœður sína og kirkju á íslandi.
Hann vœntir þess ekki að hitta
lýtalausa lœrisveina og flekklausa
kirkju. ÞESS VEGNA hefur kirkjan ekki
lifað í tvö þúsund ár, ekki ÞESS
VEGNA staðið af sér hrynur og hrun,
þú ert ekki ÞESS VEGNA lcerisveinn
eða boðberi Krists, að þú hafir til
einhvers unnið eða sért verður. En
hvers vegna?
Hér myndi Páll horfa djúpt inn
í augun mín og þín. Þú ert hér. Hvers
vegna? Þú ert prestur. Hvers vegna?
Það er kirkja í þessu undarlega landi,
undarleg sjálf, mér ráðgáta í mörgu.
Hvers vegna? Ég sé, að það er mörg
spurning í huga þér um þessa kirkju.
Er sem mér sýnist, að það sé upp-
219