Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Blaðsíða 76

66
. BOKMENNTIR
N. Kv.
sagðar á þróttmiklu, íslenzku máli, en samt
notar Itöf. óþarflega mikið sjaldgæf orð, sem
ætla má að verði ýmsum lesendutn torskilin.
Yfir sögunum hvílir þýður rómantískur
blær, en sums staðar mun nokkuð skorta á
raunsæi lýsinganna. Efnismest er fyrsta sag-
an, Plógurinn.
Lárus Thorarensen: Kjvreði. Helga'fell.
1948.
Höfundur kvæða þessara séra Lárus
Thorarensen, var sonarsonur Bjarna skálds
Thorarensen. Hann lézt aðeins 34 ára að
aldri, árið 1912; var hann þá á heimleið
frá Vesturheimi, þar sem hann hafði dvali/t
um 2 ára skeið.
Áður en séra Lárus fór vestur, hafði a 11 -
margt kvæða birzt í blöðum og tímaritum,
og var hann þá mörgum að góðu kunnur
sem skáld. En nú var að vonum farið að
firnast yfir minningu hans. Það var því vel
til fallið að safna kvæðum hans saman og
gefa þau út í snoturri útgáfu. Arngrímur
Fr. Bjarnason hefur annazt undirbúning
útgáfunnar, og skrifar hlýlega grein um
skfddið.
Kvæði séra Lárusar eru fæst stórfelldur
skáldskajrur, en þau eru létt og lipur. Yfir
þeim öllum hvílir blær fegurðar og þýð-
leika, og ef íslendingar kunna enn að lesa
ljóð og unna þeim, munu þeir eign.ist
marga góðkunningja í ljóðum séra Lárusar.
Og víst er um Jrað, að hefði lionum en/.t
aldur, mundi hann skijra eigi óveglegt sæti
nreðal íslenzkra skálda.
Steindór Steindórsson frá Hlöðunr.
Nokkrar danskar draugasögur.
JÓNAS RAFNAR þýddi úr Danske Sagn V. b. Silkeborg 1897.
Hán vojrm i Lágey.
jMaður nokkur í Lágev gekk að kvöldi
dags út í mýri að skjóta endur. Sá hann
þar æðimargar endur og skaut á jrær, en
þær virtust ekkert styggjast við það, heldur
syntu á vatninu í makindum eftir sem áður,
og síðan kom fljúgandi úr öllum áttunr
fjöldi anda, senr settust í mýrina. Maður-
inn varð mjög hissa á Jressu og dokaði við
stundarkorn, en Jregar Iiann ætlaði að snúa
lreimleiðis, bar þar að húskarl frá herra-
garðinum með tvo hesta, senr átti að
brynna í mýrinni. Maðurinn sagði honunr
frá Jressu. ,,Já,“ nrælti húskarlinn, ,,þú ætt-
ir helz.t að flýta þér sem skjótast úr mýrinni,
Jrví að hér er ekki allt með fejldtt. Maður-
inn skundaði heinr á leið, og þegar hús-
karlinn hafði brynnt hestunum, ætlaði
lrann líka að hyjrja sig hið bráðasta; en
um leið og hann sneri við nreð hestana,
sá hann hinunr megin við nrýrina afskajr-
lega lráan og stóran mann nreð gljáandi
hnappa í frakkanunr. Húskarlinn sló Jrá í
hestinn, senr hann reið, og Jreysti heimleiðis
allt livað af tók, en eftir skamrna reið gerð-
ist lausi hesturinn svo þungur í taumi, að
hann leit við til að atlmga, hvernig á Jrví
stæði. Sá hann Jrá, að stóri maðurinn var
sétztur á bak honum. Þá sleppti húskarl-
inn taunrnum og reið á harðastökki heinr
á lierragarðinn. Morguninn eftir skilaði
lausi hesturinn sér heinr, löðrandi af svita
og illa til reika.
(N. P. Olsen kennari.)
Hvíta vofan.
Per Olesen segir svo frá;
„Fyrir lrér um bil tíu árum kom eg síðla