Eimreiðin - 01.01.1924, Blaðsíða 104

100
RAUÐA SNEKKJAN
eimreiðin
út í geiminn í leit að sól sinni. Og nú sá hún við hlið sér
rólegan og friðsaman eiginmann, sem var að eins þræll sinna
eigin fýsna og brátt farlama af elli.
Uríana fór að veita manni sínum nákvæma eftirtekt, og
henni blandaðist ekki hugur um hvert stefndi. Hann, sem
hún hafði valið sér úr hópi hinna mörgu, varð hrörlegri með
hverjum degi sem leið. Úr augum hans bálaði nú ekki lengur
neinn uppreisnareldur eins og áður. Hann horfði nú á hana
bænaraugum og hlýddi henni í öllu. Þó að hún hefði skipað
honum að leggjast á jörðina og láta troða sig undir fótum,
mundi hann hafa hlýtt henni. Hún fékk andstygð á honum.
Hvernig sem hún reyndi að kveikja honum eld í æðum, tókst
það ekki. Hún reyndi að vekja hjá honum afbrýði, en hann
brosti vantrúarfullur.
Og því var það, að Úranía feldi dauðadóminn yfir Ardi.
Hún hafði lengi vonað að verða móðir, og sú tilfinning hafði
veitt henni óumræðilega sælu. En þegar vonin um það að
eignast barn, sem væri blóð af hennar blóði og fætt fyrir
hennar eigin þjáning, brást einnig, og hún fann sig tengda
manni, sem hún elskaði ekki lengur, gaf hún uppreisnareðli
sínu lausan tauminn.
Undir sama þaki og hún dvaldi Rimuel, ungmennið ljós-
hærða, fagur eins og ungur guð. Hann brosti til hennar,
þegar hún sat niðursokkin í hugsanir sínar úti í garðinum
og hádegissólin sveið krónur trjánna í eldi sínum. Stundum
settist hann við fætur henni og söng fyrir hana fegurstu sjó-
mannavísurnar, sem hann kunni.
Hvað gat hann svona ungur vitað um ástina, sem seiðir og
dregur sálir mannanna, eins og segullinn stálið.
Úríana gat ekki annað en veitt þessum hamingjusama unga
manni eftirtekt, og hún varð hrifin af æskufegurð hans.
Stundum gat hún ekki að sér gert, að strjúka hendinni um
ljóshærða höfuðið hans, er hann horfði á hana stóru, fjör-
miklu augunum. Þau voru því nær alt af ein þetta sólbjarta
sumar. Úríana gat lítið gert, því í hjarta hennar bjó djúp
hrygð. Hún gekk um húsið og úti í garðinum, eirðarlaus og
hálfklædd í hitanum.