Eimreiðin - 01.01.1924, Blaðsíða 65

EIMREIÐIN
PAPAR
61
Suðshús. Ekki var það kall herlúðursins, er rauf þögnina fyrst
uiannlegra hljóma, heldur hinn blíði ómur lítilla klukkna, er
sungu yfir grjót og gróður: sál, sál, sál! — Tíminn er eins
°9 sandur, sem fyllir spor og lætur mótast á ný. Gleymd er
9leði og sorg hinna fyrstu landnema. Þeir, sem skírðu Sóley
heilagri skírn, stigu með lotningu á strönd og þökkuðu guði
landið, sem hann hafði gefið þeim — hurfu í ómynnisskugga,
t*e9ar heiðnin settist á drotningarstól fjallaeyjarinnar, sem
9leymdi þeim, eins og vanþakklátt barn gleymir guðfeðginum
S]num í glaumi æskunnar. Enginn skráði nöfn þeirra með ástúð
l'amtíðinni til handa. Fögnuður þeirra og vonbrigði hurfu
e‘ns og lindir í þagnarhaf. Ekkert mannlegt hjarta aumkvaði
órlög þeirra, er þeir flýðu hinn síðasta griðastað og yfirgáfu
með trega þær strendur, er þeir fundu með fögnuði og áttu
með réttu. Hafið og sandurinn tók við tárum þeirra, eins og
Perlum, sem enginn átti að finna. Eins og faifuglar af heitari
slröndum komu þeir og fóru. Þeir komu til þess að finna
frið, og þeir fundu hann, en jafnskjótt var hann frá þeim tekinn.
Sína eigin ættjörð höfðu þeir áður yfirgefið til þess að leita
9uðsríkis á jörðu. í vopnabraki og blóðstraumum var engin
re til hugsana og bæna. En hin ósnerta ey var öll ein heilög
b'rkja, sem endurómaði þakkargerð þeirra og sælu. Lífið varð
9uðsþjónusta frá morgni til kvelds. Fegurð náttúrunnar nærði
brióstið og einveran gaf svanvængi til himna. Þá dreymdi um
lugran gróður í aldingarði guðs: Helgisetur við helgisetur átti
ab rísa með öllum ströndum Sóleyjar. Listir og vísindi vaxa
°hult í skjóli jöklanna og sævarins, er skildi þá frá blóðgum
heimi.
En ofríkið rændi skjóli þeirra og rak þá út á ólgandi hafið
a ný. Hvergi á jörðu var friður.
Þeir hurfu að fullu. — Og þó er einn þáttur lífs þeirra
UtTi eilífð bundinn við eyna í norðurhöfum. Hver veit nema
sál þeirra svífi enn um vorbjartar nætur yfir ströndinni, sem
9af þeim friðinn á jörðu um stund? Hver veit nema einhver
e>mur af tilveru þeirra breiðist yfir þeim stöðvum, sem þeir
elskuðu í jarðlífi? Blessun og frið létu þeir eftir á tapaðri
strönd. Þeir börðust ekki til landa. Á himni var þeirra sanna