Eimreiðin - 01.01.1931, Síða 22

2
AVARP
EIMREIÐIN
kallaði sig kristna, og andlega örbirgð þeirra þjóða, sein
kent liöfðu sig við nafn Krists í meira en þiisund ár. Og ég
sá fram á það, að ég mundi ekki geta boðað kristindóminn
eins og þjóðkirkjan hafði boðað hann um aldir. Ræða min
mundi verða fremur spurningar en svör. En til var annar
vettvangur í þjóðlífinu, kirkjunni náskgldur, þar sem allir
þeir gátu mæzt, sem vildu slciftast á spurningum og svör-
um um vandamálin, ræða þau og Icrgfja til mergjar, vett-
vangur, þar sem átti að vera hægt að ganga að árangrinum
af allri mannlcgri regnslu, á hvaða sviði sem var, án þess
að, vera bundinn af nokkru öðru en ást á sannleikanum,
hver svo scm hann kgnni að vera. Þessi vettvangur var
blöðin og tímaritin i landinu. Þannig atvikaðist það, að
hugur minn beindist inn á þá braut.
Þegar ég tók við útgáfu Eimreiðarinnar fgrir rúmum sjö
árum, hafði hún komið út i meira en aldarf jórðung undir
annara stjórn, og fgrirkomulag hennar þvi orðið allfast
mótað. Starfstilhögun fgrirrennara minna hlaut eðlilega
að verða mér nokkur fgrirmgnd og ritið að lialda áfram i
svipuðum anda og áður. íslenzk tímarit hafa að jafnaði
einlcum haft það tvent á stefnuskrá sinni að vera bæði
„fræðandi og skemtandi“. En orðin „fræðandi og skemt-
andi“ eru skilin á ýmsan hátt. Þau ])urfa viðbótar og slcýr-
ingar. Þvi hvernig á blað eða tímarit að vcra, til þcss að
það nái tilgangi sinum sem menningartæki?
Fgrst og fremst verður það að leitast við að gefa lesend-
nm sínum sem Ijósast ágrip þess bezta, sem hugsað er af
mestu andans mönnum samtíðarinnar. Það á ekki að. hafa
neina trúarjátningu eða póliiíska stefnuskrá aðra en þá að
endurspegla það bezta, sem luigsað er í heiminum. Með þvi
cinu móti starfar það á sönnum og traustum grundvelli.
Guð lætnr ekki sjálfan sig án vitnisburðgr í dag fremur en
á dögum Krists og postulanna. Hann opinberast i því, sem
þroskaðast er og bezt í hugsunum nútíðarmannsins. Gjald-
þrol stofnana og fgrirtækja eru tið, en gjaldþrot göfugra
hugsjóna eiga sér aldrei stað. Viturlegar og göfugar hugs-
anir bera ætið ávöxt. Og það cr ærið starf lwerju timariti
að vera boðberi slíkra hugsana.
En skoðanir manna eru skiftar — þessvegna er rökræð-
an óhjákvæmileg. Það heldur velli, sem hæfast er, þar eins
og annarsstaðar. Rökræður um málefni eru að þvi legti
hollar, að þær fá þá, sem á hlýða, til að hugsa. En undir