Eimreiðin - 01.01.1931, Qupperneq 108

88
RAUÐA DANZMÆRIN
EIMREIÐIN'
Mötu Hari, alvarlegur á svip, að fá sér sæti, tók sjálfur pappír
og ritföng til að skrifa upp framburð hennar, og mælti:
»Segið mér, hve lengi hafið þér verið í njósnarliði Þjóðverja?4
Spurningin kom eins og reiðarslag yfir Mötu Hari. Hún
riðaði í stólnum og fölnaði upp. Dirfskan og sjálfstraustið hvarf
fyrir, óttanum, og með skelfingarsvip stamaði hún út úr sér:
»Ég--------— ég skil yður ekki«.
»Segið mér, H 21, hvenær þér urðuð fyrst launaður njósnari
í njósnarliði óvina vorra?<
Eftir þetta mun Mötu Hari hafa farið að verða ljóst, að
saga rauðu danzmeyjarinnar væri senn á enda. Nú var ekkert
eftir nema njósnarinn H 21.
Alla nóttina, sem nú fór í hönd, lá glysgjarna, munaðarsjúka
danzmærin frá skrautsölum Parísar andvaka á hörðu fleti í Saint-
Lazare fangelsinu og beið dagsins með skelfingu. (Frh.)
Áhyssjur og hamingjuleit.
Enginn er svo hamingjusamur, að aldrei gangi honum neitt á móti
skapi. Varla mun sá nokkur karlmaður, að piparsveinum auðvitað und-
anteknum, sem aldrei hefur lent í deilu við konuna sína. Fáir foreldrar
hafa sloppið við áhyggjur út af veikindum barna sinna, fáir atvinnurek-
endur hafa komist hjá kvíða út af fjárhagsörðugleikum. Fáir embættis-
menn hafa sloppið við samvizkubit út af einni eða annari yfirsjón í
embættisrekstri. Þegar svo stendur á, er það ómefanlega mikils virði að
geta orðið hugfanginn af einhverju utan við orsök áhyggjunnar. Ef ekk-
ert er hægt að gera og kvíðinn þjakar, fekur einn ef til vill það ráð að
fara í skák, annar sezt með spæjarasögu og fer að lesa, þriðji sökkvir
sér niður í almenna stjörnufræði, fjórði leitar sér huggunar við að lesa
um fornmenjagröftinn í Ur, frá tímum Kaldeanna.
Allir þessir menn fara viturlega að ráði sínu, en sá sem ekkert gerir
til þess að dreifa áhyggjunum, en lætur þær fá algert vald yfir sér, hann
breytir óhyggilega og verður sjálfur allsendis ófær um að bæta úr böli
sínu, þó að tækifæri bjóðist til þess. Mjög Iíkt má segja um þá, sem
verða fyrir óbætanlegu tjóni, svo sem þá, sem verða fyrir ástvinamissi.
Það gerir ekki nema ilt eitt að láta yfirbugasf. Sorgin verður ekki um-
flúin, og við henni má jafnan búast, en alt skyldi gert sem unt er til
þess að draga úr henni. Það er ómenska að láta sorgina gera sig að
aumingja. Ég neita því auðvitað ekki, að sorgin getur bugað, en ég held
því fram, að hverjum manni beri að forðast þau örlög og leita heldur
allra ráða, sem hvorki eru skaðleg eða spillandi, til þess að sigr-
ast á henni. Bertrand Russell.