Eimreiðin - 01.01.1931, Qupperneq 115

ElMREIÐIN
MÆRIN FRÁ ORLEANS
95
uðar, Foreldrar hennar reyna að afla henni gjaforðs. Ungur
aour kveðst elska hana, en Jóhanna víkur honum frá sér
me? viðurstygð og segist ekkert fyrirlíta eins og jarðneskar
astir> þær hafi svo marga ógæfu af sér leitt, og hún sé yfir
Paer hafin. Foreldrar hennar sáu, að þarna var ekki við lambið
h'lrl ser Þar sem hún var °s l®tu ^ana ^v’ 1 friði °s
e du, að hégiljur hennar myndu hjaðna með tímanum. En
agan sýnir að öðruvísi fór. — Hún kvelst á sál og líkama.
j enn’ ,er orðið illa við heimili sitt. Hún grípur fyrsta tæki-
aUi hess 3ð komast burt. Frænka hennar, sem bjó þar
angt í burtu, veiktist, og fór Jeanne þangað til þess að
lukra henni. Hún getur með guðmóði sínum sannfært hús-
a°ndan,n á heimilinu um sína guðlegu köllun, og lofaði hann
hjálpa henni og flyfja mál hennar fyrir voldugasta léns-
k anninn þar í nánd, hallarhöfðingjann í Vaucouleurs. Þegar
ann hafði skýrt mál sitt fyrir þessum háa herra, hló hann
eins og sagði, að svona stúlku ætti að typta og senda strax
l ur M foreldra sinna. — Þegar Jeanne frétti þetta, fyltist
1 9Vr,nennar djörfung og dug. Hún ásetur sér að fara tafar-
c Us. a fund Boudricourt, en svo hét hallarhöfðinginn í Vau-
s u eurs- Henni hepnast að komast yfir allar torfærur og fær
flvf 3 u ma^ s’nu v’^ Boudricourt, að hann heitir henni að
Ivsf3 U3na u ^unc* ^’ns ókrýnda konungs. Jeanne d’Arc er
j lU0'. a® hím væri fremur lág vexti, en hvatleg og hraust-
leq nar’^, hrafnsvart, yfirbragðið glaðlegt og góðlátlegt. — Nú
tr?§Ur,^un leið sína yfir landið með örfáum mönnum, sem
fá n a,.niu!stað hennar, til konungsins, til þess að láta hann
tij sF;r .“ð til að leysa Orleans úr umsátinni og flytja svo hann
send 6TS krýningar. Hún var sannfærð um, að hún væri
s„ ta* Suði til þess að leysa þjáða þjóð, og með þeirri frú,
fási ’ ^*UF fiöU, leggur hún út í það, sem flestum virtist vera
f^dnna ein og heimska. Alstaðar þar sem hún kom vakti hún
j,., ?rna, athygli og virðingu manna.
“vaðst þurfg að ná tjl konun
Hún hughreysti fólkið,
ast , v'—konungs fyrir miðföstu og skyldi kom-
að ifa°’ hún þyrfti að ganga fæturna upp að hnjám. Því
■nauðerra minn vill, að ég leysi land mitt undan kúgun og á-
herr eLenúra harðstjóra. Þegar hún var spurð að, hver væri
febrú uennar> svarar hún: Það er sjálfur guð. Þetta var í
fult 3f .hfún þurfti að brjótast í gegnum land, sem var
skóo3 k ?v’nahði, brjótast yfir stríða strauma, vegleysur og
komfn-,’1'’ 09 er Þ3® sannarlega kraftaverk, að hún skyldi
þar vs ’fs af úr þessari hættuför. Loks náði hún til Chinon.
ingu 31 - ^ hinn landalitli konungur, með hirð sína, drotn-
hirðaF^ asfmey- Orðrómurinn um Jeanne hafði borist til eyrna
'nnar löngu áður en hún kom þangað. Menn höfðu rætt