Eimreiðin - 01.01.1944, Qupperneq 53

iiiMUJnmN
/,Hvers á [Thomas] Hardy
Q-ð gjalda?"
Eflir Snæbjörn Jónsson.
lago’s soliloquy, tlic
motive-hunting of a
niotiveless malignity
— how awful it is.
Coleridge.
í tímaritinu Helgafelli, júlí—ágústlieftinu 1943, birtir annar
fitstjórinn, Tómas Guðmundsson, smágreinaflokk, er liann nefnir
wLéttara Mun „léttur“ tákna þarna „léttúðugur“, því að
ekkert finnst það í öðru efni heftisins, sem þungskilið geti talizt,
e^a svo strembið, að það sé líklegt til að reyna tiltakanlega á
an,lleg meltingarfæri lesendanna. Smágreinirnar liafa liver um sig
Sll,a sérstöku fyrirsögn, og ein þeirra er spurning sú, er stendur
yfir þessum línum. Til þess að spara rúm, sleppi ég hér fyrra
lielmingi greinarinnar, en þá af lesendum mínum, er kunna að
hafa Helgafell við liöudina, bið ég að lesa liana alla. Síðari lielm-
tngurinn er á þessa leið:
„... I>á cr cinnig hægt að blekkja lcsendur mcð úrvalsliöfundum,
scin orðnir cru böguliósar í meðferð gctulausra þýðenda. Það cr alkunna,
að jafnvel kurteisasta fólk vílar ckki fyrir sér að afskræma verk höf-
unda, sem það lier þó liina mestu virðingu fyrir, og að jafnaði standa
þeir varnarlausir og réttlausir gagnvart liinni hörmulegustu meðferð.
Flesta höfunda tekur þó að vonum sárt til bóka sinna, og vel get ég
sett mig í spor skálda eins og Péturs Jakobssonar, sem hefur trúað
mér fyrir því, að liann kæri sig ekkert um að sjá ljóð sín þýdd á
aðrar tungur. Eg minnist þess einnig, að í hinum fróðlega inngangi
sínum að Tess lætur Snœbjörn Jónsson þess getið, að höfundurinn,
Thomas Hardy, hafi baft megnan bcyg af lélegum þýðendum og enda
oft orðið fyrir barðinu á þeim. Þelta vissi Snæbjörn Jónssou, en samt
bélt liann áfram að þýða. Að vísu var Hardy látinn, þegar þetta skeði,
cn þar scm ekkjan var enn á lífi, gat hann að minnsta kosti látið ógcrt
að yrkja uin manninn hennar framan við bókina. Þessi sami löggilti
Ajalaþýðaudi hefur áður freistazt tii að „lappa upp á“ ljóðgerð Gríms
Thomsens með kveðskap frá eigin brjósti, og er það að vísu afsakan-
legra, þegar þess er gætt, að allir nánustu ástvinir skáldsins munu þá
bafa verið komnir undir græna torfu.“
3