Eimreiðin - 01.01.1944, Síða 70

50
SKÓGARPÚKINN
I5IMHKIOIN
Innan skannns vissi skógarpúkinn ekki, fyrir hverja liann var
að syngja ne livar hann var staddur.
Hann söng óð jarðarinnar. Hann söng um uppruna hennar.
Líka um eldfjöllin miklu, sem nú hlunda á botni liafsins og
vatnanna og dreymir um tindana, sem einu sinni voru á hjálmi
þeirra. Hann söng um fjöllin, sem molna undir jöklinum. Um
starf ormsins niðri í moldinni. En allt þetta var aðeins inn-
gangur. Það var skógurinn, sem liann ætlaði að syngja um; hann
þekkti skóginn betur en allt annað. Hann söng um tréð dásam-
lega, sem smýgur um iður jarðar með rótum sinum, — þessum
ægilegu rótum, sem líkjast hognum hálsum með fuglsnefi á, —
sem gína yfir koldinnnum djúpum, bora sig niður í myrkrið
lil að drekka, eftir því livernig stendur á loftslagi, jarðvegi eða
árstíðum. Síðan færa trén himninum það sem reykelsisfórn, eða
spúa því sem eitri. Jörðina skiptir það engu, livað af því verður!
Hún safnar, hún framleiðir endalaust; allskonar liungur sýgur
hrjóst hennar. Trén eru kjálkar, sem undirbúa, þau svelgja
regnið, vindinn, nóttina, dauðann, allt er gott. Rotnunin um-
kringir þau og nærir þau. Trén hreyta öllu í sand og leir. Niðri
í inoldinni, þar sem ræturnar starfa, er harátta, því að til eru
rándýrarætur. Skógarpúkinn lýsti baráttunni niðri í myrkri til-
verunnar.
Meðan liaim söng uni þetta, virtust Idekkir falla af lionuni.
Svo mikill léttir birtist í söng lians, að arnsúg dró í orðunum,
sem streymdu af vörum hans. „Fjallið“, söng hann, „liinn mikli
sjáandi, rís liátt yfir endalausa baráttuna í jörðu og á. Hið sköll-
ótta fjall skynjar leyndardóminn mikla gegnum þoku og nátt-
myrkur. Með eilífri ró speglar það ásjónu sína í djúpum auðn-
anna og horfir inn í liinn sanna liimin, — þann himin, sem
Olympsgoð Jiekkja ekki! Fjöllin, vitringarnir ævagömlu, reyna
að hafa hendur á innsta eðli hlutanna. Þau leita orsakanna í
liinni lireinlífu, alvarlegu náttúru. En alltaf verður eitthvað
eftir, sem enginn fær leyst úr, Jiau heldur ekki.“
Augu skógarpúkans voru lokuð, liann greip um flautuna og
sleppti lienni aftur, kastaði henni síðan frá sér. Svitinn streymdi
niður enni lians, eins og Jiegar rennur úr garni, sem tekið er
upp úr vatni. Dýrin að neðan voru komin Jiarna uppeftir, liyrnd
liöfuð og villidýrsaugu sáust í ljósvakanum.