Eimreiðin - 01.07.1955, Blaðsíða 68

212
FÓLK, SEM VERT ER AÐ KYNNAST
eimbeib11'
Stutt er síðan nýliði á sviði sagnagerðar sagði í Eimreið fra
,Þórkötlu á Núpi1, ekkju, sem stóð fyrir stórbúi mannsaldurstíð;
eða hart nær svo lengi. Sagan var að sumra dómi ýkjuleg.
bíðum við! Fáum mánuðum síðar en sagan birtist kunngei'^1
útvarpið lát ekkjunnar á Skíðastöðum í Skagafirði, — Laxárdal ""
sem þar hafði búið við mikla rausn i ekkjudómi þrjátíu ár eða
lengur (ef ég man rétt).
Ekki er langt síðan að minnzt var á lát Hjartar á Efra-Nup1
í Húnaþingi og um sama leyti móður hans, og var henni jafn3
við Ólöfu ríku að skörungsskap. En þó fóru eigi aðrar sagnir 8
henni útifrá en sú frásögn, sem Gestur Pálsson tjáir af ..rausriaf'
konunni Þuríði á Borg“ í sögunni ,Kærleiksheimilið‘. Móðir
Hjartar á að hafa verið fyrirmyndin, sem Gestur hafði, þegal
hann samdi söguna. Ég sel þessa sögu með innkaupsverði. FJ1
hitt er víst, að fólk, sem vert er að kynnast, er til í öllum áttuP1;
ofan jarðar og neðan. — Það veit Kristleifur á Kroppi, og Þa
vissi Brynjúlfur frá Minna-Núpi.
Nú er saga hans af Þuríði formanni og Kambsránsmönnvinl
nýrisin upp frá dauðum, ýtarlega sögð og skilmerkilega. Bry11!
úlfur var spakur maður að viti og lumaði á heimspekilegu grllt '
rlllí
Saga Kambsránsmanna og Þuríðar sýnir einkennilegt
fólk)
til 4
og væri mikið tilvinnandi, ef kostur væri á, að það væri
spírítus í heilu lagi. Þuríður hefur verið svo einstök kona sejj1
Hekla er sérstök meðal fjalla. Sigurður Gottsvinsson var afrenn
ur maður, fullhugi og að íþróttum búinn eigi miklu miðui'
Gunnar og Kári. Sú lögregla, sem innikróar þann garp að Brimar
hólmi, er þjóð vorri til svipaðrar skammar sem vöndur Stóradómj
og brennur Þorleifs Kortssonar, sem ofsótti fræðimenn og ta
þá handbendi höfðingjans í ríki myrkranna. ^
Ránsferð Sigurðar að Kambi — forsprakka fararinnar
engu verri (grimmilegri) en ránsferð Egils Skallagrímsso
til Kúrlands, þegar hann drap saklausa menn til fjár og bren11 ,
inni að náttarþeli. Ólafur konungur helgi lifði árum samal1
strandhöggum. Og svo mætti lengi telja. Sigurður Gottsvins 1
vissi vel, að Hjörtur á Kambi var nirfill og svíðingur, sem
fé sínu, honum til allsengra nytja né öðrum til gagnsmuna-
urður mun hafa hugsað því líkt sem Guðrún Ósvífursdóttir: „
þess er fé, að menn farsælist af því.“ Gottsvin, faðir Signr
sson
lá a
Sig'