Eimreiðin - 01.07.1955, Blaðsíða 128

272 KONAN MlN RtJSSNESKA OG ÉG eimbeið'n
en ég mundi aldrei skilja við manninn, sem ég elskaði, og föður
bama minna.
Ég fór þegar á fund Bedells Smith, hershöfðingja, sem þá var
sendiherra Bandaríkjanna, og bað hann að koma með mér út 1
garðinn, því bæði ég og hann vissum, að húsið, sem hann bjó ',
var lagt hlustunartækjum, og hefði leynilögreglan heyrt það, er
ég þurfti að segja um hótanir þær, sem Tamara hefði mætt Þa
um daginn, er ég ekki í efa um, að illa hefði farið fyrir okkur-
Á meðan við gengum um garðinn sagði ég Smith hershöfðingja
allt, sem fyrir hafði komið. Og þó að hann sé harðgeðja maður,
eins og margir hafa orðið á að kenna, gat ég ekki betur séð en tar
glitruðu í augum hans, er ég lauk frásögn minni.
— Bölvaðir þorparamir, tautaði hann. Sú athugasemd var að
sama skapi ólík ummælum gætins sendiherra sem hún var sönn-
Það, sem fyrst þurfti að gera, var að sjá um, að Tamara feng'
vegabréf til þess að mega fara úr landi. Sendiherrann tók málið
að sér, en hann fékk ekki einu sinni svar við beiðni sinni. Mánuðir
liðu, og Alan Kirk, aðmíráll, 'tók við sendiherrastöðunni af Bedell
Smith. Hann tók upp málið við Andrei Gromyko, utanríkisráðherra,
en ekkert gerðist. Ég skrifaði Stalin bréf, og sama gerði aðalfram-
kvæmdastjóri fréttastofunnar Associated Press. Móðir mín sneri
sér einnig til Stalins. Aldrei kom neitt svar, og nú var komið langt
fram á sumarið 1950, er ég loks ákvað að hverfa einsamall aftnr
heim til Bandaríkjanna og sækja mál mitt þaðan. Ég kom engu
fram við rússnesku sendisveitina í Washington. Ég komst meira að
segja brátt að því, að rússnesk yfirvöld ætluðu sér alls ekki að
leyfa mér að hverfa aftur til Moskva, eins og þau höfðu þó lofað,
áður en ég fór þaðan. Ég tók þá loks það ráð, eftir að komið var
fram yfir jól, að fara til Parísar á vegum fréttastofunnar og sett-
ist þar að með titlinum: skrifstofustjóri Moskvadeildar Associated
Press, með bráðabirgða aðsetri í París.
Mér leið illa í París, og Tamara hafði sömu sögu að segja íra
Moskva. En ég þorði aldrei að segja henni þann hræðilega grun,
sem ég gekk með, að ég mundi aldrei fá að fara aftur til Moskva
til að vitja hennar og dætra minna.
Morgun einn var hringt til mín frá sendiráði Bandaríkjanna og
mér sagt, að ég mundi nú líklega geta fengið vegabréf til Moskva-
Rússneska stjómin hafði sótt um leyfi til að senda fréttamenn
sína til New York og fengið það svar, að það væri því aðeins hæg^
að Eddy Gilmore fengi að fara til Moskva.
Þannig skeði það, að ég fékk að fljúga til Moskva í maí 1951»