Eimreiðin - 01.09.1962, Qupperneq 55

Síminn hringdi, um leið og ég
k°m inn.
>.Ertu heima?“ var spurt djúpri
^‘trlmannsrödd, þegar ég svaraði.
, »Já, þú hlýtur að heyra það.“
% var hálfundrandi yfir spurning-
uHni.
..Hefurðu aldrei liringt eitthvað,
enginn hefur svarað?“ spurði
Pessi ókunni maður.
»Jú, víst hef ég gert það. En
tver ertu? Ég minnist þess ekki að
heyrt rödd þína áður.“
»Þú hefur aldrei heyrt hana,
°8 það er undir þér sjálfri kom-
hvort þú átt eftir að heyra
lana oftar á lífsleiðinni," svaraði
hann.
>En við hvern, hef ég þá ánægju
tala?“ spurði ég, og tók nú að
8erast forvitin.
. »Anægjuna skulum við setja
lr|nan gæsalappa. En hvað ég heiti
s^nlum við strika yfir. Elelzt með
r<lnðu, eins og kennarinn var van-
j!r að strika yfir það, sem aflaga
°r hjá mér í skóla.“ Rödd hans
að
líktist trumbu, sem slegin er í
fjarska.
Ég þagði. Einfaldlega af því ég
gat engu svarað slíkri ræðu.
„Og svo spyrðu hvað ég heiti."
Hann rak upp kuldalegan hlátur.
„Nei, ef þú hugsar þig um, þá
kemstu að raun um, að raunveru-
Jega langar þig ekki til að vita
hver ég er. Það er aðeins stundar-
forvitni, sem knýr þig til spurnar.
Hvern ætti líka að fýsa, að kynn-
ast mér? Ég er aðeins þurrt nafn,
á manntalsskrifstofunni." Hann
þagnaði.
Ég sat sem steini lostin, og beið
eftir nýrri sjálfsádeilu frá lionum.
„Ég skal segja þér,“ hélt hann
áfram, „að nokkrar mannverur
hafa álpazt til ao skyggnast örlít-
ið inn fyrir þetta þurra nafn. En
þær hafa allar snúið við í anddyr-
inu. Þær fundu þar ekkert nýstár-
legt, svo þær hirtu ekki um að
skyggnast inn í stofuna."
Hér þagnaði hann aftur. Eins
og til að ná valdi á sjálfum sér.