Eimreiðin - 01.09.1962, Síða 56

232
EIMREIÐIN
„En það var dálítið sárt, að
finna þessar fáu verur snúa svo
skjótt við, og ganga burt, úr húsi
vináttu minnar. Veiztu ekki að
maðurinn og sál lians, eru hús?
bað er afar auðvelt að ganga inn
í það, og komast í anddyrið. En
þar verður að taka af sér yfir-
höfnina, og sýna föt sín, hvort sem
þau eru slitin eður ei. Þá fyrst er
boðið til stofu. En sumir vilja lielzt
fara inn í yfirhöfnunum. Ég held
að það sé vegna þess, að þeir þori
ekki að sýna slitnu fötin. En samt
krefjast þeir inngöngu í stofur
annarra, til að liyggja að rykkorn-
um þar. En slíkar verur komast
ekki inn til mín. Ég krafðist þess
líka að [)ær tækju af sér yfirhafn-
irnar. Þess vegna snúa allir við.“
Ég var svo undrandi að ég gat
ekkert sagt nema:
„Jæja.“
„Ef til vill er ég orðinn brjál-
aður,“ sagði hann hljómlaust. Svo
varð röddin ákafari. „Já, ég er
brjálaður. Allir hata mig. Fólk
bendir á mig og hvíslar: „Þarna
er sá brjálaði." Nei, nei, ég vil ekki
vera hataður. Ó! Guð, hvers á ég
að gjalda? Ég finn hvernig ég sekk,
dýpra og dýpra, í fen haturs og
mannvonzku. . . . Hjálp!“
— Það varð þögn. Allt, sem hann
hafði sagt, hafði hann sagt lágri,
ákafri röddu. En samt læsti hvert
orð hans, sig um mig, líkt og kald-
ur straumur. Ég fann sannleikann
í sumum orða hans. í öðrurn tryll-
ingslegan ótta við eitthvað, sem ég
vissi ekki hvað var. — Ég hafði
næstum gleymt því að ég sat með
heyrnartækið í höndinni, og iaI1
aði ekki við mér fyrr en sagt var' ^
„Ertu þarna enn? Eyrirgefð11 ^
ég hef gert þig hrædda. Ég ætu *
halda betur á taumi sjálfsstj<,rn
lagi.
Mér br:l
minnar.
„Það var allt í
aðeins örlítið."
Ég sagði þetta eins vingjarn e£.
og mér frekast var unnt. Var >n‘ ^
urinn vitskertur, eða frávita
harmi?
„Hefurðu aldrei hrópað b‘lt
lil að fá útrás fyrir reiði, sorg e ^
gleði? Það er það, sem ég el
að gera.“ i( __
„Já, en þú hrópar ekki- ^
Undrun mín átti sér eng111
mörk. ,,
„Nei, ég hrópa ekki með ra
böndunum, því þau eru a<
strengir, sem sveiflast. Nei, sa
hrópar. Hún lirópar hátt af sa
auka, og kallar á þig>
stúlka, og biður um skilnioS'
eins örlítinn vott þess, að þu s
ir mannlegan sársauka."
Hann talaði með rödd
manns, sem langar til að grata’ ■
liefur engan kodda til að grllbl
niður í. _
„Hefurðu aldrei orðið aSt a
in?“ Hann svaraði spurntn
sinni sjálfur. „Jú, auðvitað.
hefurðu ekki fundið bJart‘l . en
hrópa á þann, sem þú elska1-
ekkert svar fengið? Þá veiztn 1
það er að hringja í „núnier ’ f
enginn svarar. Enginn. 1>aö„ °.aUn
líka verið sárt að komast a ^
um að „númerið“ sé uPPtebl 'gfa
til vill hefurðu séð einhverja