Eimreiðin - 01.09.1962, Síða 63

EIMREIÐIN
239
■Slna, en þoldi engum ókunnugum
4® sýna henni óvirðingu, liún var
P° að minnsta kosti konan hans.
1<lnn gæti ekki gengið að eiga
nðra, af því að hann vann undir
stjórn trúaðs og vellauðugs út-
^ndings, skilnaður og nýtt hjóna-
a°d var nægilegt tilefni til að
s'ifta hann hrísgrjónaskálinni.
^'rst- hann varð að bjargast við
Pessa eiginkonu, gat hann ekki
Polað neinum að lítilsvirða hana.
jaann mátti sjálfur berja hana, ef
°num sýndist svo, en öðrum var
ekki leyfilegt að líta haria horn-
',aga. Þótt hann gæti ekki sann-
oiskað hana, hlaut hann samt að
c ekra við börnin. Allt, sem hon-
11111 tilheyrði, hlaut að vera betra
en það, sem aðrir áttu; það sagði
Sl8 sjálft um börnin.
Herra Ming bar höfuðið hátt.
að var ekkert sem hann þurfti að
’arnrnast sín fyrir gagnvart kon-
!,llni. hann elskaði börnin innilega,
’aiði vellaunað starf, glímdi við
> sjúklega ástríðu. Hann leit á
sJalfan sig með sömu virðingu og
4 dýrling. Hann baðst einskis af
n°kkrum manni, þess vegna þurfti
ann heldur ekki á neinni kurt-
Clsi að halda í skiptum við aðra
lllenn. Stundaði vinnu sína á dag-
l*111 og kom heim á kvöldin að
'ka vjg börnin. Hann leit aldrei
1()k, því að þær gáfu honum ekk-
e,t í aðra hönd, hann vissi allt.
^ e£ar hann sá nágrannana kinka
sin kolli, sneri hann sér undan.
^onum stóð á sama bæði um föð-
jdandið °g samfélagið. En hann
4tti hugsjón: að nurla saman sem
mestu af peningum, styrkja sig í
sessi, verða sjálfstæður og öðrum
óháður, eins og bjargfastur klettur.
En samt var hann ekki ánægður.
Hann áminnti sjálfan sig sífellt
um að vera nú ánægður. En það
er eins og sumt í lífi manna láti
ekki að stjórn þeirra. Og það er
ekkert annað, sem getur komið í
stað þess „sums“. Hann sá afar
greinilega dökkan blett í fari sínu,
eins og svartan flekk í skírum
kvartzmola. Að þessum eina bletti
undanskildum, hafði hann óskert
sjálfstraust, var jafnvel hrokafull-
ur. Hann var hreinn og beinn,
ekkert sem hann fyrirvarð sig fyr-
ir. En hann gat ekki afmáð þenn-
an blett, heldur vissi að hann óx
sífellt innra með honum.
Hann vissi, að konan þekkti
blettinn. Það var einmitt hans
vegna sem frúin varð sífellt kvíða-
fyllri. Hún lagði sig alla fram við
að afmá hann, en vissi þó að hann
óx því hraðar. Hún gat ráðið stærð
hans af svipbrigðum bónda síns;
en hún þorði ekki að blaka við
honum hendi, hann var eins og
sólblettirnir, ógerlegt að segja hve
heitur hann var. Aðnr en lyki hlyti
einhver að Jrrenna sig á lionum.
Hún var kvíðin. Hún yrði að grípa
til einhverra ráða.
Börn lierra Mings stálu vínberj-
um nágrannans. Skilveggurinn var
mjög lágur, börnin stúkku yfir án
afláts að stela sér blómum. Ná-
grannarnir — ung barnlaus ltjón
— Yang að ættarnafni, lröfðu aldrei
kvartað, þótt þeim þætti mjög vænt
um blóm. Hvorugt foreldrið kvatti