Eimreiðin - 01.09.1962, Qupperneq 80

256
EIMREIÐIN
hann hefur þjónað Haraldi Sig-
urðssyni dyggilega, sýnt hetjulund
í mannraunum. En nú er honum
einnig Ijóst orðið, hver sá maður
er, sem hann hefur fylgt fast og tal-
ið vin sinn. Viðhorf hans til kon-
ungs hefur Grímur Thomsen mót-
að skýrt í þessum Ijóðlínum:
„Súrt er ölið, seyrður máli,
Sjálíur ertu blandinn táli-.“
Hann ætlar ekki að þola honum
frekari móðganir né láta ganga á
hlut sinn, en setur hart móti
hörðu, og skáldið leggur honum
orð í munn:
„ .. . Ölinu því í hálm eg lielli,
Haraldssláttu niður felli —“
Lokaerindið í fyrri hluta kvæð-
isins ber ósvikið höfundarmark.
Hér hefur Grímur komizt á flug,
og hann bregður upp mynd, svo að
lesandanum finnst sem hann sé
staddur í höll Haralds harðráða.
Þar ríkir þögn sú, er tíðum fylgir,
er þung orð hafa fallið. Hirðmenn
hvarfla augum hver til annars.
Enginn þorir að líta á konung, er
situr þungbrýnn og læsir greipum
um sverðshjöltin. Hér hefur skáld-
ið auðgað og fyllt hina fornu frá-
sögn.
Að lokum skal hér getið tveggja
veigamikilla atriða úr þættinum,
er Grímur sneiðir hjá, en heyra þó
til því efni, er fyrri hluti kvæðis-
ins fjallar um. Hið fyrra er sjóferð-
ir suður með landi, þegar konung-
ur neitar að hlíta leiðsögn Hall-
dórs með þeim afleiðingum, að
skipið strandar. Þarna hefði Grími
þó verið innan handar að bregð*1
upp eftirminnilegri mynd af báð-
um, konungi og Halldóri, og
siglingunni, svo vel sem honum l®1'
ur að lýsa skipum og sjóferðum-
Hitt er þó merkilegra, að hann
sniðgengur alveg frásögnina af þvl’
hversu Halldór eignast skip Sveins
úr Lyrgju. Hvers vegna Grímu1
sniðgengur svo veigamikið atriði.
er ekki gott að fullyrða. Reyndar
sést glöggt á kvæðinu, að honmn
er ósárt um, þótt hinar dekkri hh '
ar á skapgerð konungs, óheilliu^1
hans og fastheldni á fé, komi sem
gleggst fram. Þessa kennir einnig 1
Hemings flokki. En þessi haf1
þáttarins er konungi einmitt einna
vilhallastur. Þar fær Halldór mála
sinn endurgoldinn og yfirráð ytu
skipi lends manns. En það er þ°
augljóst af þessum kafla, að Ha
dór vill ekki aðeins fá mála sinn
skíran, heldur girnist hann jafn'
framt meiri frama og virðingu me
konungi. Afrek skipsins munu haía
sýnt honum ótvírætt, að honum
yrði ekki framgangs auðið V1
hirðina. Þá afræður hann at
hverfa alfarinn heim til íslantls-
En einmitt þetta atriði hjó furðu
nærri skáldinu sjálfu. Til munl|
heimildir, er benda eindregið 11
þess, að Grími Thomsen hafi %el
ið síður en svo ljúft að hver a
heim til íslands og hafi gert árang'
urslausar tilraunir til þess að hlj°ta
þær stöður erlendis, er honum
þóttu sér samboðnar.
Annað atriði, sem hvergi kem111'
fram í kvæðinu, er þáttur Bárðar,
félaga Halldórs, og sáttatilraunir