Eimreiðin - 01.09.1966, Blaðsíða 92
272
EIMREIÐIN
Ég á ekki lengur leið með neinum,
lífsþrá mín dofnar, vinir hverfa sýn,
og líka þú, minn guð, minn góði andi,
gef þú mér kraft til þess að leita þín.
Ég verð að fara, ferjan bíður mín.
Davíð Stefánsson var öðrurn fremur skáld tilhlökkunarinnar í
lífsnautn sinni, ungri og frjórri. í „Síðustu ljóðum“ berst hann
hins vegar á vald endurminningarinnar, veðrið hefur lægt, og haust-
blíðan er komin í staðinn. Frelsisþráin gerði hann að einfara, en
nú gistir hann helgilund og rekur gömul spor. Kvæðið Eftirmæli
mun uppgjör Davíðs Stefánssonar að leiðarlokum. Þar játar hann
það, sem gáskinn duldi forðum:
Þó flogin sé hún framhjá óskastundin,
og frelsið væri æðsta krafa mín,
er ennþá gott að gista helgilundinn
og ganga þar í sporin þín.
Þá finn ég aftur fegurð þeirra daga,
sem fyrr en varði urðu stjörnukvöld,
og gagnstætt öllum greinum dóms og laga
slá gleymsku yfir hálfa öld.
Þá veröld ég í vitund minni geymi,
sem var mér kærust, bæði fyrr og nú,
og í þeirii mikla, undraverða heimi
er engin kona — nema þú.
Svo máttug var hún, eina óskastundin,
að ennþá birtist draumaveröld mín,
er gamall maður gistir helgilundinn
og gengur einn í sporin þín.
Deila má um smekkvísi og vandvirkni Davíðs Stefánssonar, en
ótvírætt er hann í beztu kvæðum sínum frábært skáld, og „Síðustu
ljóð“ sanna það vissulega. Hann yrkir veraldarvísuna af svipuðum
móði og séra Matthías sálminn. Tæknikunnáttan þolir ekki alltaf