Eimreiðin - 01.05.1967, Qupperneq 70

158
EIMREIÐIN
Og í því tilliti er vestfirzki skáldbóndinn sízt neinn eftirbátur józka
átthagaskáldsins, er var í raun og veru spámaður, þó að hann
kallaði sjálfan sig hjarðmann, að dæmi Amosar.
III.
í áður nefndu bréfi Guðmundar Inga til mín minnist hann sér-
staklega á áhrif, sem hann hafi orðið fyrir, frá öðru skáldi en Jeppe
Aakjær. Og þó að þau umrnæli séu, strangt tekið, utan við þrengstu
takmörk þessa greinakorns, er þeim síður en svo ofaukið hér. Þau
auka skilning á Guðmundi Inga og verkum hans. Enn fremur sýna
þau nauðsyn á stöðugri endurnýjun andans, ekki sízt þegar skáld
eiga í hlut, og skulu því tilgreind orðrétt:
„Á unga aldri las ég nokkur kvæði eftir Erik Axel Karlfeldt, en
]jóðabækur hans las ég ekki fyrr en ég fékk þær á Landsbókasafninu,
þegar ég var í Samvinnuskólanum 1931—32. Og satt að segja þóttu
mér þær stórum betri lestur en hagfræðin. Ég er ekki fjarri því, að
nokkurra áhrifa frá Karlfeldt gæti í „Sólstöfum,“ og þá fyrst og
fremst í kvæðununr um Ingigerði og hvítar gimbrar og líklega
„Hún kom í morgun". En það var þó ekki fyrr en síðar, að Karlfeldt
orkaði svo á hug minn, að mér þótti i111 að vera án hans. En þá voru
stríðstímar, og bækurnar fengust ekki keyptar í landinu. Þá gerði
Halldór bróðir minn mér það vinarbragð að fá lánaðar bækur
Landsbókasafnsins. „Ert þú í bænum núna“? sagði Þorkell Jóhann-
esson. „Já“, sagði Halldór, sem satt var, en hann hafði þar stutta
viðdvöl og fór með bækurnar vestur í Onundarfjörð. Hann flutti
svo bækurnar suður aftur nokkrum mánuðum síðar. En eftir það
hraut mér af vörum þessi staka:
Hitti ég í hrúgum þeim
hæfilegan pésa.
Nú er Karlfeldt horfinn heim,
livað á ég nú að lesa?
En stríðinu lauk, og þá rættist úr þessu. Áhrif Karlfeldts tel ég
vera í „Ilmi lífsins" og bersýnilega í „Sumartunglinu” í „Sólbráð“
og loks í „Þegar hlíðin fer að gróa“ í Sóldögg“. Og það má mikið
vera, ef sjálfar Sóldaggarvísurnar bera ekki hreim frá honum. Og sá
hreimur er víðar“.
Athugun á þessu læt ég öðrum eftir. En þannig virðast þeir