Eimreiðin - 01.05.1967, Qupperneq 71

JEPPE AAKJÆR OG GUÐMUNDUR INGI
159
Aakjær og Karlfeldt hafa verið Guðmundi Inga svipaðir aflgjafar
í ljóðagerðinni sem Björnson og Burns voru Aakjær, en þeir veittu
honum „skilning á almætti skáldgyðjunnar“, eins og hann komst
sjálfur að orði, enda dylst ekki skyldur andblær hjá öllum þeim
skáldum, sem hér um ræðir, anganþeyr vorgróðurs og vaxtar.
Skal nú að síðustu vikið nokkru frekar að hliðstæðunum í lífi og
störfum þeirra, sem þessi grein fjallar mestmegnis um.
Líkt og þeir Jeppe Aakjær og Guðmundur áttu ekki óáþekkan
uppvöxt og hugarheim og gengu svipaða menntabraut að sumu
leyti, svo varð einnig margt sameiginlegt um manndómsár þeirra,
en fyrst og fremst tryggð við átthagana: Aakjær settist að og vann
sitt aðalævistarf á Jótlandi, Guðmundur á Vestfjörðum. En með
því er saga þeirra og samlíking ekki sögð né gerð nema til hálfs, og
þó tæpast það. Hvorugur byggði sér neinn fílabeinsturn eða ein-
angraði sig á annan hátt, heldur tóku báðir þátt í líii fólksins,
störfum þess og umbótaviðleitni, kenndu til í stormum samtímans.
Alveg eins og Jeppe Aakjær fann sjálfan sig við brjóst móður
náttúru í heimahögunum og deildi með glöðu geði kjörum bænda
og búalýðs á Jótlandi, svo urðu líka Vestfirðir Guðmundi Inga
úrslitaathvarf, þar sem hann sat við sama borð og annaðist þau störf,
sem inna þurfti af höndum: ræktun, fjárhirðing og félagsþjónustu.
Þar virðist hann una glaður við sitt. Auk búsýslu og ljóðagerðar,
hafa hlaðizt á hann ótal trúnaðarstörf, sem títt er í sveit og við sjó
og of langt yrði upp að telja. Síðast, en ekki sízt, hefur skáldbóndinn
Guðmundur Ingi fengizt við fræðslu barna í sveit sinni um árabil.
Guðmundur Ingi Kristjánsson kvæntist 2. september 1962 Þuríði
Gísladóttur, bónda á Gljúfurá í Auðkúluhreppi og síðan á Mýrum
í Dýrafirði, Vagnssonar. Veitir hún honum ómetanlegan stuðning
við öll hans margþættu áhugamál og þörfu verkefni.
VI.
I merkilegu kvæði, sem heitir „Afmælisgjöfin" og Stephan G.
Stephansson orti, þegar hann var jafngamall og Guðmundur Ingi
er nú, lætur Klettafjallaskáldið hana „með hörpu og víðirsveiginn“
eiga við sig alvöruþungin orðaskipti: „Ég kem með það erindi á
afmælisnótt / nú alfarin þig að kveðja“. Skáldinu fannst sem Hel
væri að rista sér rún, ef dísin yfirgæfi sig að fullu, viðurkennir,
að hún hafi raunar liaft ástæðu til að fyrtast „við uppkreistan óm“