Eimreiðin - 01.05.1967, Síða 85

MARGT DYLST í HRAÐANUM
173
frá þeirri vá sem yfir liefur dunið og hann getur ekki enn gert sér
fulla grein fyrir, en að bjóða piltinum, sem hefur frá engu að hverfa,
að vera á heimilinu, og grípur pilturinn það fegins hendi. Þetta hefur
þó allt önnur áhrif en heimilisfaðirinn ætlaðist til. Pilturinn notar sér
betri aðstöðu til að sinna sínu mesta hugðarefni, með kvikmyndavélina
að vopni, og spillir að lokum svo stúlkunni, að hún fer fyrir hann á
fund föður síns í skrifstofu hans, til þess að fá hann til þess að leggja
fram fé til þess að gera kvikmyndirnar hans að markaðsvöru, kvikmyndir
af nánustu ástarlotum þeirra, því nú dugir ekki annað en að hinn
nýi krelsari boði stefnu sína öllum, en um leið og stúlkan er lijá föður
sínum, opnast augu móðurinnar til fulls vegna framkomu hins unga
manns, og segir manni sínum í sínta allt af létta. Og nú er sem hann
sjái þetta allt í réttu ljósi. Viðbrögð hans eru þau að rjúka heim,
henda piltinum á dyr og öllu hans hafurtaski út um dyr og glugga á
eftir honum, í ofsareiði örvæntandi manns um framtíð dóttur sinnar.
Og svo setjast þau, hann og kona hans, miðaldra manneskjur — von-
svikin, hrelld og finna eina fróun sína í því, þar sem þau sitja á stigaþrepi
hlið við hlið, að halla sér hvort að öðru, byrgjandi andlitin í höndum
sér, vanmáttug og vonlaus. En utan liússins rís pilturinn á fætur með
erfiðismunum, blár og marinn. Hann fyrirverður sig ekki, lyppast ekki
niður og hypjar sig, liann reikar að læstum dyrunum og lemur á þær
án afláts, svo að þær verði aftur opnaðar fyrir honum. Þau eru myndar.
lokin.
Kvikmynd þessi nefnist GIFT — Eitur.
Er ég horfði á hana hugði ég framan al', að hér væri enn ein kvik-
myndin, sem framleidd væri sem agn til aðsóknar, því að eins og
sagt er „fýsir eyrum illt að heyra“ munu eigi færri þau augun, sem illt
vilja sjá, en komst að þeirri niðurstöðu að tilgangur Nordisk Films
væri að vekja til umhugsunar um tvö meginatriði, að vá er fyrir dyrum
og varnarleysi innan dyra. Ég legg áherzlu á, að hér er aðeins um að ræða
einn anga margfætlu, sem uppvaxandi kynslóð stafar hætta af. Dæmin
um það blasa við tíðum öllum þeim, sem lesa erlend blöð, eða hafa
augun hjá sér á ferðalögum.
Piltur og stúlka ganga mér samhliða stundarkorn er ég er á heimleið
og geng Strikið í áttina til Ráðhússtorgsins. Hann er geðslegur, laglegur
piltur, hún mjög fögur. Hár beggja er úfið, ógreitt. Þau eru klædd fata-
görmum, stagbættum, stúlkan berfætt, hann í gatslitnum strigaskóm.
Bæði virðast vannærð og eru greinilega úr þeim flokki ungs fólks nú
á tímum, sem lifir liálfgerðu eða algerðu flækings lífi, án nokkurs marks,