Eimreiðin - 01.05.1967, Síða 86

174
EIMRF.IÐIN
stundum haldin sljóleika eiturlyfja, sinnulaus um allt, stundum þó í
uppreistnarhug, og valda þá miklum vandræðum, öll fráhverf því að
nota sér tækifærin sem velferðarríkin bjóða ungu fólki á okkar tímum,
en vissulega hafa liin vestrænu menningarlönd meira upp á að bjóða
ungu fólki nú, en þessi sörnu lönd buðu verkamanni í vinnuleit fyrir
hálfri öld, verkamanni, sem sagði við sjálfan sig eins og til þess að sætta
sig við mótlætið: Ak ja, bare man lever.
Þótt vellyst í skipsförmum völskunum meður
vafri að landi ég skaða ei tel,
því út fyrir kaupstaði íslenzkt í veður,
ef hún sér vogar — þá frýs hún í hel.
kvað Bjarni Thorarensen.
Við skulum þó ekki treysta á það að vellyst velsældarinnar og þau
vandamál, sem henni fylgja á okkar tíma, valdi engu tjóni, ef við
sofum á verðinum. Við erum fámenn þjóð og þolurn enn verr en
hinar stærri, ef góður efniviður spillist.
Með grein þessari hef ég ekki tekið mér hlutverk þess, sem prédikar
siðferði. í fyrsta lagi tel ég vafasamt gagn að slíkum prédikunum
í öðru lagi hef ég hvorki til slíks hlutverks löngun né tel mig til þess
hæfan, en samferðamönnum tel ég mig mega benda á hættur, senr
okkur kunna að hafa dulizt í hraðanum, en hann er ósmár asinn sem
á öllu er og okkur með, en vissulega er okkur skylt að gera okkur grein
fyrir þessum hættum, vegna þeirra, sem við berum ábyrgð á. Og væri ekki
vert íhugunar, að bjóða hinum fornu dyggðum aftur í bæinn, þar sem
þeim hefur verið úthýst? Og nú vil ég að lokum, hafa yfir kvæði, sem um
áratugaskeið hefur verið eitt minna uppáhaldskvæða, og þið munuð
að loknum lestrinum ekki vera í vafa um hvers vegna ég hefi rifjað
það upp æ tíðara. En því sem ég reyni að skila til ykkar í þessari grein,
en kann að hafa tekist miður en skyldi, skilar Ijóðið, því að með því
er sagt allt sem ég vildi sagt hafa og þúsundfalt betur, en þetta Ijóð
er lofsöngur til þeirra forvirkja lífshamingjunnar, sem heimilin eiga
að vera. Kvæðið er Föruneytið mitt, eftir Björnstjerne Björnson, þýtt
af Steingrími Thorsteinsson:
í sunnudagskyrrð um sumarslóð
i sólskini ég ek við klukknahljóð,
hvern yrmling, hvert ax, nú yljar sunna
rneð alkœrleiks geislana himinrunna.
Og fram hjá fólkið til kirkju keyrir,
úr kórnum söng maður bráðum heyrir.
Heill, heill, Jiú réðst fleirum heilsa en mér,
i hraðanum þó það dyldist þér.