Eimreiðin - 01.05.1967, Síða 94

182
EIMREIÐIN
ið þýtt á íslenzku guðleysisstefna. Hann telur sig ekki í tengslum við
nein trúarbrögð, en vill berjast gegn þeim, þar eð spámenn komrn-
únismans telja trúarbrögð og lielgisiði yfirleitt hindrun á sínum
vegi og til kúgunar og vegvillu að markinu: Alræði öreigans.
En samtímis kemur það skýrt í ljós, að kommúnisminn innst inni
er mjög mótaður af kristindóminum, sem hann þó telur sinn höfuð-
andstæðing.
Og það eru ekki aldeilis beztu einkenni kirkjunnar, sem hann
endurspeglar. Þar kemur fram barnaskapur heittrúnaðarins, sem
útilokar skynsamlega og rökræna hugsun. Guðsríkishugsjónin er
tekin með í þessari eftirlíkingu en eingöngu sem efnislegt og efna-
legt velsældarástand á þessari jörð. Við finnum þar nokkurs konar
klerkveldi fámennrar flokksklíku og jesúítískrar kennsluaðferðir
og heraga katólsku kirkjunnar, sem kennir jafnvel að hið hvíta sé
svart og hið svarta hvítt. í kommúnistískum átrúnaði er komið upp
dýrlingamyndúm til dýrkunar t. d. Lenin, Stalin og Mao, heraga
kritsmunka og rannsóknarréttar ásarnt kalviniskum siðareglum. Og
nú eru að koma í Ijós einkenni líkt og kenningasundrung (Rússar og
Kínverjar), stefnu- eða játningadeilur og fráfall frá helgum erfikenn-
ingum leiðtoganna, hinna eiginlegu kirkjufeðra kommúnismans.
Þessi hugtakafræði, sem telur sig utan trúarbragða og telur sig
berjast trúlaust, hefur þannig á mörgum eða flestum sviðum tekið
sér blæ og búning oftsækisfullra trúarbragða.
Og þannig hefur kommúnisminn orðið uppbótar trúarbrögð fyr-
ir milljónir manna, sem finna í þessu vissa trúarlega fullnægju. Og
þannig var það einnig með nazismann og er enn þar sem hægt er að
kveikja hann í hugum fólks að nýju.
Og nú hallar undan fæti hjá kommúnismanum á sama hátt og hjá
kirkjunni á hennar valdatímum, þegar lnin ekki lengur var einvöld
og hafði ekki lengur ráð á lífi og hugsun fólksins. Marx og Lenin
missa nú óðum tök sem algildir guðir eða goð þar sem þeir hafa
ráðið og skapað ríkistrú og byggt vald sitt á algildum skólaspekii'egl-
um byltingatímanna. Fylkingar átrúnaðarins eru að riðlast, goðin
velta af stalli. Fjötrar þeirra, sem triiðu beint og hugsunarlaust eru
að rakna fyrir andblæ frelsis og sannleika.
Og nú þegar myndast rúnr fyrir önnum trúarbrögð eða einhvern
heilaspuna að minnsta kosti í tórni því, sem orðið er við afnám
guðanna.
Marxisminn veitir ekki fleiri trúskiptinga, en hann heldur þó