Hugur - 01.01.1996, Síða 53

Hugur 8. ár 1995-1996
s. 51-61
Atli Harðarson
Kosningar
Einu sinni var ég á vinnustaðafundi þar sem starfsmenn áttu að taka
afstöðu til mikilvægrar tillögu. Stjómandi fundarins skipti fundar-
mönnum í fjóra hópa og voru ýmist fjórir eða fimm í hverjum hópi.
Tilviljun réð því hveijir völdust saman. Hópamir fóra hver inn í sitt
herbergiö, ræddu tillöguna fram og aftur og skiluðu svo skriflegum
niðurstöðum. Þrír hópar lýstu sig fylgjandi tillögunni en einn hópur-
inn var henni andvígur. Af þessu dró fundarstjóri þá ályktun að þorri
starfsmanna væri fylgjandi tillögunni. Ekki veit ég hvað þorri
starfsmanna hugsaði fyrir fundinn en mér þótti ályktun fundarstjóra
dálítið hæpin og spurði sjálfan mig: Gefa þessar niðurstöður hópanna
ömgga vísbendingu um vilja starfsmanna?
Hugsum okkur að fyrir fundinn hafi þrír starfsmenn verið eindregið
fylgjandi tillögunni og þrír eindregið á móti en hinir hafi annað hvort
ekki hugsað sig um eða komist að þeirri niðurstöðu að ekki skipti
máli hvort tillagan yrði samþykkt. Undir þessum kringumstæðum
getur gerst að allir andstæöingar tillögunnar lendi í sama hópi en
fylgismenn hennar dreifist á hópa með þeim afleiðingum að aðeins
einn hópur lýsi yfir eindreginni andstöðu en hinir hallist flestir á sveif
með flutningsmanni tillögunnar. Niðurstaðan getur því orðið sú sama
og á fundinum sem hér er til umræðu þótt enginn munur hafi verið á
fjölda andstæðinga og fylgismanna fyrir fundinn.
Höfum við tuttugu manna fund þar sem aðeins þrír em andvígir
tillögu og skiptum fundinum í fjóra funm manna hópa af handahófi
em að vísu ekki nema um það bil 3,5% lfkur á að allir andstæðing-
amir lendi saman í hópi.1 En hugsum okkur nú að á fimmtán manna
fundi séu sex atkvæðamestir og mælskastir og takist yfirleitt að
sannfæra hina og af þessum sex séu þrír fylgjandi tillögu og þrír
1