Dvöl - 01.03.1937, Blaðsíða 5

D V Ö L
67
hafa oi'ðið viðskila við eigendur
sina. Lg horfði litla stund á
hrukkurnar í andliti hans og
þykkar, framstæðar varirnar.
„Við erum víst nábúar“, sagði ég.
„itg var rett áðan að í'Iytja í her-
bergið þarna hinumegin við
ganginn og bý þar, þangað til
skipið, sem ég er á, er íerðbúið.
Mér þætti yænt um, ef þér lituð
inn til mín óðru hvóru til þess að
spjalla við mig“.
„Þakka yður kærlega fyrir“,
sagði hann alvarlegur. Svo var
það búið; hann fékkst ekki til
að brjóta upp á neinu umtals-
efni. Þegar ég var kominn að
dyrunum á herberginu mínu, sá
ég, að hann stóð enn við hand-
riðið og horfði á eftir mér....
Nokkrum kvöldum seinna kom
hann inn til mín. Hann sat ró-
legur í stólnum, alveg hreyfing-
arlaus. Mér virtist hann jafnvel
enn fölari og úttaugaðri en þeg-
ar ég sá hann fyrst. Ég tók
whisky-flösku upp úr töskunni
minni og bauð honum. Hann
hristi höfuðið. „Vínið gefur mér
ekkert svar“, sagði hann; „það
er engin huggun í því“.
„Nú-ú, ef til vill ekki“; svar-
aði ég, „en það hlýjar svo vel
fyrir brjóstinu“.
Svo leiddist talið einhvern-
veginn að því, sem á daga mína
hafði drifið. Ég talaði blátt á-
fram við hann, hispurslaust og
kunnuglega; hvernig sem á því
stóð, þá lagði ég mig fram til
þess að vera honum að skapi.
Hann ‘hlustaði með eftirtekt og
alvörugefni. Þegar saga mín var
á enda, tók hann við og fór að
segja mér um sína hagi. Hann
var af efnuðu fólki kominn, held
ég. Að minnsta kosti hafði hann
stundað háskólanám og lokið
prófi. Ári síðar fór hann heim
til sín og kvæntist stúlkunni, sem
hann hafði elskað frá því hann
var drengur. Svo skall stríðið á
og hann vildi fara í herinn. Það
skarst í odda milli hjónanna,
þegar hann lét skrá sig til her-
þjónustu. Hann var kvæntur,
átti fyrir konu og tveimur börn-
um að sjá; það var ekkert vit af
honum að fara til Fi'akklands.
Slíkt gátu þeir einir gert, sem
engum skyldum höfðu að gegna.
En hann fór nú samt. Hann vissi
ekki, hversvegna; hann vissi
bara, að hann varð að fara. Ef
til vill lagði hann trúnað á alla
endileysuna í auglýsingunum og
æsingaræðunum, sem hvöttu
menn til þess að fara í stríðið.
(Ég var þá unglingur og var í
fjlotanum og ég man vel eftir
því öllu.) .... Jæja, hvað um
það, Downey fór í herinn og var
í stríðinu, án þess að særast;
eða réttara sagt, var í stríðinu,
án þess að særast líkamlega. En
það, sem á daga hans dreif og
það, sem hann sá, hafði ákaf-
léga djúptæk áhrif á hann.
Hann hlýtur að hafa verið mjög
næmgeðja og hugsjónaríkur mað-