Dvöl - 01.03.1937, Blaðsíða 52

m
D V O L
hann var afburðavakur hestur,
ættaður úr Borgarfirði.
Það má því segja, að um þess-
ar mundir kæmi hingað til bæj-
arins hver hesturinn öðrum betri
úr Borgarfirði. Samtímis ,,Borg-
firðing“ mínum og ,,Hvíting“,
átti Sólveig, kona Sigf. Eymunds-
sonar jarpskjóttan hest, ,,Brúna“
ættaðan frá Brúnastöðum í
Vatnsdal; þann hest tel ég að
gæðum líkastan Sólheimatungu-
„Grána“, sem ég lýsti hér að
framan.
Um þessar mundir voru tveir
hestar í Vatnsdal, sem mikið orð
fór af. Annar þeirra var „Blakk-
ur“ Ben. Blöndals í Hvammi,
hann var gamm-vakur, hinn
hesturinn var „Fálki“ Guðmund-
ar Jónassonar í Ási. Þeim hesti
reið ég og tel ég hann afburða-
hest á öllum gangi.
Þegar þessir hestar voru að
byrja að slíta barnsskónum, átti
Guðmundur í Holti í Svínadal
annálaðan gæðing, „Rútsstaða-
jarp“, þá kominn á efri ár. Fleiri
gæðinga gæti ég nefnt, en býst
við að mönnum leiðist sú upp-
talning og læt því staðar nema.
En það fullyrði ég að leitun muni
nú vera á jafnoka þeirra hesta,
sem ég hefi hér nefnt, af hverju
sem það stafar; um það 'verða
sjálfsagt skiptar skoðanir.
Ég hefi hér að framan rætt
um nokkra skeiðhesta, er rann.ö
hafa á vegum „Fáks“ síðustu
14 ár, og fáeina vekringa, sem
runnu á hinum svokölluðu Mela-
kappreiðum árin 1897—1909.
Ef borinn er saman hlaup-
tími þessara hesta, sést, að hej^-
ar frá Melakappreiðunum hafa
betri tíma en þeir hestar, sem
runnið hafa síðustu 14 ár hjá
„Fák“. Hér er því sýnileg aft-
urför hjá skeiðhestunum. Úr því
ber að bæta í framtíðinni með
bættum kynbótum og betri þjálf-
un hestanna, og tel ég víst, að
hvorttveggja gæti tekizt, ef vilji
og vit færi saman.
Ég hefi oft áður ritað um hvað
gjöra beri til þess að bæta hesta-
kynið og sleppi því nú að ræða
um það, en skal hinsvegar ögn
minnast á hvað gjöra beri til
þess að auka hraða skeiðhesta.
Bæði ég og aðrir, sem með
hesta hafa farið, hafa haldið
dauðahaldi í þá kreddu, að ekki
mætti snerta við að ríða hest til
skeiðs, fyr en hann væri orðinn
full-þroskaður og helzt vel „gef-
inn“.
Þegar þetta er athugað, sést
fljótlega, að hér hefir mér og
öðrum skjöplast hrapallega, því
að skiljanlegt er, að því fyr, sem
byrjað er á að þjálfa hest á þeim
gangi, sem ætlazt er til að hann
noti mest, því betri verður hann.
Það er tilgangslaust að ætla að
reyna að gjöra hest ferðmikinn
á skeiði, sé hann ekki skeiðlag-
inn og hafi nóg skeiðrými. Það
þýðir ekki að láta grobbara ljúga
því í sig, að hægt sé að ríða hest