Dvöl - 01.03.1937, Blaðsíða 73

D V Ö I.
135
Þessi stúlka, sem hafði kallað
hann Frank og þrýst hönd hans
ofurlitla stund, þessi rólega og
óflekkaða stúlka — hvað myndi
h ú n halda um þessa villtu, hams-
lausu ást? Hann lét fallast niður
í grasið og sat með krosslagða
fætur, en bakið upp að húshliðinni,
hreyfingarlaus eins og Búddha-
líkneski. Gat það átt sér stað, að
hann væri í þann veginn að granda
sjálfu sakleysinu og hlaupa síðan
burt frá öllu saman? Soga að sér
ilm villiblómsins, og — ef til vill
— kasta því svo frá sér? ,,Um
stúlku í Cambridge, sem ég hefði
getað — þú veizt!“ Hann setti
hendurnar niður í grasið, sína
hvoru megin, með lófana niður, og
þrýsti á; það var volgt ennþá —
grasið, rakt, mjúkt og þétt. „Hvað
er það, sem ég er í þann veginn
að gera?“ hugsaði hann. Ef til vill
stóð Megan nú við gluggann sinn,
horfði út í nóttina og hugsaði um
hann! Veslings Megan litla! —
„Hversvegna ekki?“ hugsaði hann.
„Ég elska hana! En — elska ég
hana þá í raun og veru? eða sæk-
ist ég aðeins eftir henni, áf því að
hún er svo falleg, og af því að
hún elskar mig?“ Píanóið hélt
áfram að glamra og stjörnurnar
depluðu augunum. Ashurst starði
fram fyrir sig út á dökkan sjóinn,
eins og hann væri fjötraður af
einhverju töframagni. Að lokum
stóð hann á fætur, dálítið stirður
og ekki laus við kuldahroll, Nú var
ekki lengur ljós í neinum glugga.
Og hann fór inn og háttaði.
Frh.
Leiðrétting. í jiin. —febr. hefli p á..
bls. (>0, átti ;\ð stiinda VI. við kaflaskil-
in, en ekki IV.
Mataræfíntýri
lieitir athyglisverð ritgerð i síðasta Bún-
aðarriti, eltir hinn heimsfræga lanrlkönn-
uð Vilhjálm Steíánsson. Segir hann par
m. a frá pví. að hann hafi lifað ein-
göngu á kjöti og vatni í fimm ár, i rann-
sóknarferðum sínum á Norðurvegum, og
prilizt prýðilega. L;cknar og vísinda-
menn rengdu hann ætíð um petta og
varð hann fyrir mikilli lortryggni og rógi
vegna frásagna sinna. Loks, til pess að
sanna að hann færi rétt með, tók hann
sig til, mörgum árum siðar (1028—29),
ásamt einum lélaga sínum úr norður-
ferðum. og lifði i heilt ár á kjöti og
vatni — undir strangri rannsókn lækna
og annara vísindamanna. Sýndu pessar
rannsóknir, sem framkvæmdar voru viö
spilala í New York, að peir félagar lifðu
hinu bezta lifi á kjötinu. V. St. segir, að
])eir hafi, að meðaltali. ctið 11 /3 pund af
mögru kjöti á dag og hálfl pund af feiti.
Þegar Vilhjálmur fékk eintömt magurt
kjöt, veiktist hann. Eitthvað al' feitu
kjöti virtist purfa með. Hann getur lika
um pað, að Eskimóarnir á Norðurvegum
brjóti beinin til pcss að ná úr peim
mergnum, sér til viðhalds og heilsuból-
ar, einkum pegar kjötið er magurt.
V. St. lifði parna i New York sj'itta
árið af æfi sinni, á eintömu kjöti — og
vatni. Og alltaf segisl hann vera mikil
kjötsela. Þegar hann skrifpr pessa grein,
er hann 56 ára gamall og nijög heilsu-
góður. j sambandi við kjötátið i New