Dvöl - 01.03.1937, Blaðsíða 7

D V Ö L
69
en ekki í réttu samhengi, eins
og ég segi ykkur hana nú, rödd
hans var róleg og hann sat kyrr
í stólnum. Öðru hvoru hreyfði
hann höndina fram og aftur eftir
stólbríkinni og öðru hvoru vætti
hann þykkar, íramstæðar varirn-
ar. Svo hvörfluðu augu hans allt
í einu niður á gólfið. Við sátum
báðir grafkyrrir og þegjandi, og
hvorugur leit á annan. Ég bauð
honum sígarettu og 'hann þáði
hana. Ég sá það á því, hvernig
hann sogaði reykinn niður í
lungun, að hann hafði ekki reykt
í lengri tíma. Ég hugsaði með
mér, að réttast væri að bjóða
hvorki fram skýringu á því, sem
hann hafði sagt, né 'heldur biðja
hann' að halda áfram sögunni.
Litlu síðar stóð hann á fætur og
fór aftur til herbergis síns.
II.
Eftir þetta kom Downey oft
inn til mín. Hann leysti aldrei
jafn-rækilega frá skjóðunni eins
og hann hafði gert í fyrsta skipt-
ið, en næstu daga sagði hann
mér þó heilmikið um hagi sína.
Eftir að hann skildi við konuna
(hann hafði aldrei séð hana síð-
an, og hann langaði hvorki að
sjá hana né börnin) þá fór hann
til Chicago og fékk þar atvinnu
sem bílstjóri á strætisvagni. Á
kvöldin fór hann í opinber bóka-
söfn og fékk lánaðar bækur, að-
allega bækur um heimspeki og
trúmál, en þar fann þann ekkert
af því, sem hann þráði. Um það
leyti — þetta eru hugsanir Down-
eys sjálfs — var hann ekki fylli-
lega með ’sjálfum sér. Hann tók
að skrifa ógeðslega pésa, þar
sem hann færði sönnur á, að eng-
inn guð væri til, að það gæti
enginn guð verið til. Síðar komst
hann til New York og þvoði þar
borðbúnað í veitingahúsi. Á
kvöldin las hann eða samdi hina
óskipulegu guðleysis-bæklinga
sína. Stundum gaf hann sig á
tal við þá, sem komu í veit-
ingahúsið seint á kvöldin og
reyndi að sannfæra þá, eins og
hann hafði sannfært sjálfan sig
um það, að himnarnir væru auð-
ir og tómir. En bílstjórarnir og
verkamennirnir hlógu að honum
og stungu saman nefjum um, að
það væri víst eitthvað bogið við
hann, þenna.
Frá New-York flæktist hann
til Philadelfia og var þar í nokkr-
ar vikur. Svo kom gamla eirðar-
leysið yfir hann að nýju. Á stutt-
um tíma hafði hann verið í Om-
aha, New-Orleans, Detroit, Den-
ver, St. Louis, Kansas City og
Seattle; en hann mundi ekkert
frá dvöl sinni á þessum stöðum
annað en eitthvert hrafl um hin
ýmsu herbergi, sem hann bjó í
og innanstokksmuni þeirra, og
jafnvel þetta hafði smátt og
smátt runnið saman í huga hans
og orðið að einu feikna-marg-
brotnu herbergi. Oft fékk hann
enga vinnu, og hungrið var æði-