Dvöl - 01.03.1937, Blaðsíða 63

JÖHN GALSWORTHY
PLATRÉÐ
Þýtt af Þórarni Guðnasyni
Frh.
VII.
Ashurst fór úr lestinni á járn-
brautarstöðinni í Torquay og
reikaði þar svo stefnulaust um
göturnar, því að hann var ókunn-
ugur í þessum yndislega bæ, sem
álitinn er bera af öllum öðrum
enskum baðstöðum. Hann var tíð-
ast hirðulítill um klæðaburð sinn
og kom því ekki til hugar, að íbú-
arnir tækju eftir sér. Hann skálm-
aði um í grófgerðum jakka, ryk-
ugum stígvélum og með þvældan
flókahatt á höfðinu, og tók ekki
vitund eftir því, að fólkið starði
undrandi á hann. Hann var að
leita að útibúi Lundúna-bankans,
sem hann skipti við, og þegar hann
loksins fann það, fann hann líka
fyrstu hindrunina, sem varð á leið
hans. Þekkti hann nokkurn í
Torquay? Nei. Fyrst málum var
þannig háttað, yrði hann að síma
til banka síns í London, og að
fengnu svari þaðan, væri þeim
sönn ánægja að verða við óskum
hans. Þessi svali grunsemdargust-
ur úr heimi hins kalda veruleika
sló fölva á ljómann af hugsýnum
hans. En hann sendi símskeytið.
Svo að segja beint á móti sím-
stöðinni sá hann búðarglugga,
fullan af kvenfatnaði, og einkenni-
leg tilfinning vaknaði hjá honum,
þegar hann fór að skoða í glugg-
ann. Það var enginn hægðarleik-
ur fyrir hann að velja og kaupa
föt á sveitastúlkuna, sem hann
elskaði! Hann gekk inn í búðina.
Ung stúlka bjóst til að afgreiða
hann; hún var bláeyg og ofurlítið
vandræðaleg á svipinn. Ashurst
starði þegjandi á hana.
,,Já, herra minn?“
,,Ég ætlaði að fá kjól á ungan
kvenmann."
Stúlkan brosti. Ashurst hnykl-
aði brúnirnar — honum varð nú
fyllilega ljóst, hve erindi hans
hlaut að láta einkennilega í eyrum
annara.
Stúlkan flýtti sér að segja:
,,Af hvaða gerð ætti hann að
vera — eftir nýjustu tízku?“